सुखनो भंडार! ने तारा सुखनी भीख बीजा पासे मांगे, ए ते कांई तने शोभे छे?
अनंतकाळथी तें नहि सांभळेलुं, नहि अनुभवेलुं तारुं अचिंत्य तत्त्व ज्ञानी संतो तने
अत्यारे संभळावे छे; ते समजीने तेनो परम महिमा लावीने, तेनो अनुभव करवानो
आ अवसर आव्यो छे.–आवो अवसर तुं चूकीश मा!
समजीने जे तत्त्वनुं श्रवण करवा आ मनुष्यलोकमां आवे छे ते चैतन्यतत्त्वना
महिमानी शी वात? अरे, आवा चैतन्यना अनुभव वगरना एकला शुभाशुभभावो
ते तो भार छे, बळद भारने खेंचे तेम अज्ञानी शुभाशुभ कषायचक्रमां वर्ततो थको
दुःखना भारने खेंचे छे; चैतन्यना अतीन्द्रियसुखना स्वादने चुकीने ईन्द्रियविषयोनी
तृष्णाथी आकुळ–व्याकुळ दुःखी थाय छे. तेनाथी छूटवा माटे आत्मानुं परथी भिन्न,
एकत्वस्वरूप अहीं समजाव्युं छे. आवुं स्वरूप समजे तो कषायना भारथी छूटीने जीव
हळवो थई जाय, ने तेने पोताना एकत्व चिदानंदस्वरूपना अनुभवथी परम आनंदनो
स्वाद आवे.
छे तेने तो मोहरूपी मोटुं भूत वळग्युं छे अने तेथी तेने विषयोनी तृष्णा फाटी नीकळी
छे. अंदर चैतन्यने स्वविषय बनावीने तेमां झुकतां आनंदनो दरियो फाटे; ने परमां
सुख मानीने परविषय तरफ झुकतां तृष्णानो दरियो फाटे छे.
हवे आ भवमां तो मारे मारा आत्मानुं सुधारी लेवुं छे. अनंत भवनी बगडेली
बाजी, हवे आ भवे सत्समागमे मारे सुधारी लेवी छे,–एम अंदरथी आत्माना
हितनी खटक जागवी जोईए. अरे आवा सत्संगनो योग पामीने हवे मुमुक्षुने भव
बगडवानी वात होय नहीं, हवे भवमां भटकवानुं होय नहीं; हवे तो भवनो अंत
लाववानी वात छे. आवो अपूर्व धर्म मळ्यो तो हवे