समजावे छे.
स्वसन्मुख करीने तेनुं साक्षात् स्वसंवेदन कर. जेम छाला–काचली ने राती छाल त्रणेने
छोडीने अंदर सफेद टोपरानो मीठो गोळो स्वादमां आवे छे, तेम शरीरादि नोकर्मरूपी
छोतां, कर्मरूप काचली, ने रागरूपी रताश–ए त्रणेथी पार चैतन्यतत्त्वने ज्ञानमां लईने
स्वसंवेदन करतां अपूर्व आनंदसहित आत्मानो स्वाद आवे छे. जेनी वार्ता सांभळता,
ने जेनो निर्णय करतां पण मुमुक्षुने आनंद आवे एना साक्षात् अनुभवनी शी वात?
अरे, तारुं चैतन्य–झवेरात केवुं अद्भुत किंमती छे, तेनो चैतन्यप्रकाश सदा उद्योतरूप
केवो छे तेनो निर्णय तो कर. निर्णय पछी ते स्वभावना ज्ञाननुं घोलन करतां करतां
विकल्प छूटी जशे ने आनंदघन आत्मानो प्रत्यक्ष अनुभव थशे. आवा आनंदनो
अत्यंत प्रचुर अनुभव करनारा वीतरागी संतोनी अनुभूतिमांथी नीकळेला भावो आ
समयसारमां भरेला छे. एनी एकेक गाथामां अलौकिक भावो भर्या छे.
अभिप्रायो छूटी जाय छे, तेमां पुण्य–पापथी ज्ञाननी भिन्नता नक्की थाय छे.
परावलंबन भाव वगरनो एकलो स्वावलंबी चैतन्यभाव लक्षमां ल्ये त्यारे ज स्व–
संवेदनप्रत्यक्ष आत्मानो साचो निर्णय थाय छे. जेणे आवो निर्णय कर्यो तेने मोक्ष माटे
सर्वज्ञ भगवाननां कहेण आवी गया. जेम मोटा घरना कहेण पाछा ठेलाय नहि तेम
अहीं सर्वोत्कृष्ट सर्वज्ञ भगवान पासेथी कुंदकुंदाचार्यदेव आत्माना अनुभवना कहेण
लाव्या छे, मुमुक्षुजीवो ते पाछा ठेलता नथी. होंशथी स्वीकारीने आत्मानो अनुभव करे
छे, ने मोक्षलक्ष्मीने वरे छे.–अरे, आवा तारा आत्माने ज्ञानमां नक्की तो कर...तने
अंदरथी मोक्षना भणकार आवी जशे. मारो परमेश्वर मारामां छे, अथवा हुं ज
परमेश्वर छुं.–पण अंदर अनुभूतिमां एवा स्व–स्वामीना भेद रहेता नथी. आ हुं ने
आ मारो परमेश्वर अथवा हुं परमेश्वर–एवा भेद–विकल्पो चैतन्यमां नथी.