कांई नथी.
जीवो मोटी भावहिंसा करे छे, ते भावमरण छे. तेनाथी छोडाववा संतो करुणाथी कहे छे
के हे भाई! आ शरीर तो रजकणोनुं बनेलुं छे ने ते राख थईने धूळमां रखडशे; ते
कांई तुं तथी. तुं तो अविनाशी चैतन्यतत्त्व छो. तुं ईन्द्रियोथी पार अतीन्द्रियस्वरूप छो.
अरे, तारी महान लक्ष्मीने चुकीने तुं रागादिवडे के संयोगवडे मोटाई लेवा मागे छे तो
तुं गरीब–भीखारी छो. बीजा पासे भीख कोण मांगे? जे गरीब होय ते. जे आत्मा
पोताना सुखने माटे परवस्तुनी ईच्छा करे छे (–पछी एक पाई मांगतो होय के करोडो
रूपिया मांगतो होय) ते भीखारी छे. ने जे पोते पोताना सुखस्वभावने अनुभवे छे,
कोई पण परचीजने ईच्छतो नथी, ते मोटो चैतन्य वैभवसंपन्न महाराजा छे.
अनंत जीवो आवो अनुभव करीकरीने मोक्षे सीधाव्या छे. माटे, कठण समजीने तुं आ
वात काढी न नांखीश; कठण लागे के सहेलुं लागे, पण आ रीत अने आ उपायवडे
आत्माना साचा स्वभावनो अनुभव कर्ये ज आ भवदुःखथी छूटकारो थाय तेम छे;
बीजो तो कोई दुःखथी छूटवानो उपाय नथी. शुभ–अशुभ जे कांई उपाय कर ते बधाय
सुखने माटे व्यर्थ छे, अनादिथी ते करवा छतां किंचित् सुख तेनाथी न मळ्युं; साचो
उपाय तेनाथी जुदो छे. रागथी जुदो, जेमां रागनो प्रवेश नथी, रागवडे जेने जाणी
शकातो नथी, जे पोते पोताना ज्ञानगम्य छे, –एवा आत्माने जाणीने तेनो अनुभव
करतां तने महा आनंद थशे.
जीव तुं चैतन्यना आनंदनी लहेरमां आव. संसारना संकल्पनी जाळमांथी बहार
आवीने एकवार तो निर्विकल्प थईने तारा आनंदमय तत्त्वने देख! तारा स्वसंवेदनमां
कोई परभाव आवता नथी. कोई रागनी, कोई विकल्पनी एवी ताकात नथी