सुधी तो तुं आवेलो ज छो. पण हवे ते शुभविकल्पना पक्षमां अटकीश तो तने आत्मा हाथ
नहि आवे. अंतरमां ढळतुं जे परम शांतरसरूप ज्ञान, तेमां विकल्पोनी आकुळता पालवे
नहि. ज्ञाननुं वेदन करतां ते आकुळता टळी जाय छे, निराकुळ परमसुखरूपे आत्मा
अनुभवाय छे.
ज्ञानने ईन्द्रियथी भिन्न करीने, विकल्पोथी जुदुं करीने आत्मसन्मुख कर त्यारे निजरसथी
प्रगट थतुं एवुं तारुं परम आत्मतत्त्व तने साचा स्वरूपे देखाशे ने साक्षात् अनुभवमां
आवशे. आ ज सम्यग्दर्शन ने सम्यग्ज्ञान छे. आ सम्यग्दर्शन ने सम्यग्दर्शन ते आत्मा ज छे.
ते कोई नयपक्ष वडे खंडित थतो नथी, विकल्पो तेमां प्रवेशी शकता नथी. आवा
सम्यक्भावरूपे परिणमेलो आत्मा आखा जगत उपर तरतो छे; कोई परभावोथी के
संयोगथी तेनुं ज्ञान दबातुं नथी, पण छूटुं ने छूटुं ज्ञानपणे ज रहे छे, तेथी ते तरतो छे.
अहा, आ अनुभवदशानी जगतने खबर नथी. पर्वत उपर वीजळी पडी ने बे कटका थया, ते
फरी संधाय नहि, तेम स्वसन्मुखज्ञानरूप वीजळीवडे ज्ञान अने रागनी भिन्नता थईने बे
कटका थया, ते हवे कदी एक थाय नहि. विकल्पोथी ज्ञान जुदुं परिणम्युं ते कदी विकल्प साथे
एक थईने परिणमे नहि, जुदुं ने जुदुं रहे. ज्ञानीनुं ज्ञान तो सदाय विकल्पथी जुदुं ज छे.
आवा ज्ञानस्वरूप आत्मानो अनुभव सातमी नरकना प्रतिकूळसंयोगो वच्चे पण जीव करी
शके छे. –ज्ञाननी दशाने अंतरमां आनंदना दरियामां वाळी दीधी, त्यां संयोग संयोगमां
पड्यां रह्या; सातमी नरकना संयोग वच्चे पण ज्ञानने ज्यां अंदर वाळ्युं के तत्काळ महा
आनंदनो अनुभव थाय छे. आनंद तो पोतामां भर्यो छे, तेमां उपयोग वाळे एटली ज वार
छे. बापु! तारा आ चैतन्यसरोवर सिवाय साची शांतिना जळ तने बीजे क््यांय नहीं मळे.
रागना विकल्पो तो झांझवानां जळ जेवां छे, तेना वडे तारी तृषा नहीं छीपे, एमां तने शांति
नहीं मळे.
तारे पोताने छे, ए कांई संभळावनार तने करावी द्ये तेम नथी. पण हजी सांभळवा जेटली
ने लक्षमां लेवा जेटलीये धीरज जेने न होय ते अंदर अनुभवनो प्रयोग क््यारे