
माटे ज्ञाननी बुद्धिने पर तरफथी पाछी वाळीने ज्ञानीस्भावमां लाववानी आ वात छे. आ
विधिथी जेने सम्यग्दर्शन थयुं ते तो भगवान थई गयो. ईंद्रियज्ञान के मनना विकल्पो ते कांई
आत्माने अनुभवी शकता नथी, माटे तेनाथी तारी बुद्धिने पाछी वाळ, ने तारा उपयोगनी
सर्वशक्तिने अखंडपणे आत्मास्वभावनी मर्यादामां लावीने अनुभव कर....आ रीते ज्ञान
अंतरमां वळतां तरत ज निर्विकल्प विज्ञानघन आत्मा अनुभवमां आवशे. ते ज सम्यग्दर्शन
ने सम्यग्ज्ञान छे; तेने ज ‘समयसार’ अने ‘पक्षातिक्रांति’ कहीए छीए.
पाके; तेम चैतन्यना अनुभवरूप सम्यकत्वादि आनंदरूप रत्नो विकल्पमां के ईन्द्रिज्ञानमां न
पाके, ईन्द्रियातीत–विकल्पातीत स्वसन्मुख ज्ञानमां ज ते पाके. (चांपानुं द्रष्टांत)–
तेम स्वनुभाव करनारो आ चैतन्य–चांपो, परभावोथी पोतानुं मोढुं फेरवी नांखे छे, एक
विकल्पना अंशनेय ते चैतन्यभावमां देखी शकतो नथी, विकल्पोने चैतन्यथी जुदो ने जुदो ज
देखे छे ने तेनाथी मुख फेरवीने, ज्ञानने आत्मसन्मुख करे छे. आवा ‘चांपा’ कांई घेरघेर नथी
पाकता, ए तो एनी मातानी कुंखे ज पाके–एनी माता पण केवी? के चांपाए ज्यारे मोढुं
फेरवी लीधुं ते देखीने ते माता एवी शरमाई गई के बळीने मरी गई. आटली तो जेनी
व्यवहारनी खानदानी.... एवी मातानी कुंखे चांपो पाके. तेम चैतन्यना अनुभवनो कामी जीव
बाह्यवृत्तिना एक अंशने पण पोतामां सही शके नहि; शुभविकल्पना अंशनीये मीठाश जेने
रही जाय ते जीव चैतन्यना अनुभवरूप चांपाने जन्म आपी शके नहीं. बापु! विकल्पनी कुंखे
चैतन्यना अमृत न पाके! ए तो चिदानंदास्वभावनी सन्मुखतारूप अतीन्द्रियज्ञानथी ज पाके.