: प्र. वैशाख : २४९८ “आत्मधर्म” : १५ :
एक अनोखो महोत्सव
मृत्यु एटले आराधनानो महोत्सव
[समाधिमरण माटे आराधकनी शूरवीरता]
मृत्यु अने वळी महोत्सव!–ए बंनेनो मेळ कई रीते? एम
कदाच आश्चर्य थशे. लोको तो मृत्यु वखते शोक करे, मृत्युना ते
कांई महोत्सव होय?–हा, आराधनाना बळे मृत्युनो प्रसंग पण
महोत्सवरूप बनी जाय छे. आराधनाना महोत्सवसहित जेणे
मृत्यु कर्युं (समाधिमरण कर्युं) ते जीव प्रशंसनीय छे. शरीर
बुद्धिवाळुं जगत मृत्युथी डरे छे, परंतु चैतन्यना साधकजीवने
मृत्यु ए कोई दुःखप्रसंग नथी, एने तो ए आराधनानो
महोत्सव छे. एवा महोत्सवनुं सुंदर वर्णन आप अहीं वांचशो.
एक साधकजीव गमे तेवी प्रतिकूळता वच्चे पण पोतानी
आराधनाने केवी टकावी राखे छे तेनुं सुंदर प्रोत्साहक वर्णन
भगवतीआराधनामां कर्युं छे. ते भगवती आराधना वगेरेना
आधारे पं. श्री सुरचंदजीए ‘मृत्युमहोत्सव’ नी रचना करी छे, ते
अहीं गुजराती–अर्थसहित आपी छे. ते मुमुक्षुने शूरवीरता
जगाडीने आराधनानुं प्रोत्साहन आपे छे.