आत्मा समजवानी धगश हती एवा शिष्यने पोतानी साची तैयारी थईने सामे
निमित्तरूपे अनुभवी गुरुनो उपदेश मळ्यो. उपदेश मळतां ज ते झीलीने, आत्माना
स्वभावमां वळी गयो, त्यां पोताना आत्माने ज परमेश्वररूपे देख्यो.
एम ज कह्युं हतुं के अमारी सामे जोईने रागनी शुभवृत्ति ऊठे ते पण तारुं स्वरूप नथी,
ते रागथी पण पार ज्ञानस्वरूप तारो आत्मा छे, तेने ध्येय बनावजे. रागथी भिन्न पडीने
अंतर्मुख चिदानंद भगवानने स्वानुभवमां लीधो तेणे गुरुनी आज्ञा अने गुरुनो उपदेश
स्वीकार्यो. तेने रागनी साथे एकता तूटीने आत्माना आनंदनो स्वाद आव्यो. हवे
रागादिनी वृत्तिओ ऊठे ते ज्ञानमां एकपणे भासती नथी पण भिन्नपणे ज भासे छे. –
आ रीते शुद्धचेतनारूपे ज ज्ञानीने पोताना स्वरूपनुं संचेतन छे.
जेम आ जड शरीर ते चेतना वगरनुं होवाथी तेने मृतककलेवर कहेवाय छे तेम
रागादिभावो पण खरेखर चेतना वगरना छे तेथी मृतककलेवर ज छे. अरे, चेतनप्रभु
पोताने भूलीने मृतककलेवरमां मोही पड्यो. पण हवे श्रीगुरु पासेथी सांभळीने ज्यां
आत्मानुं सम्यक् स्वरूप समजीने स्वसंवेदनमां लीधुं त्यां आत्मा क्षणमात्रमां जागी ऊठ्यो
के अरे, हुं तो चैतन्यस्वरूप आत्मा; मारा स्वसंवेदन प्रत्यक्षथी ज जणायो ते हुं छुं;
रागवडे मारुं ग्रहण थई शके नहि, ने मारा चैतन्यना स्वसंवेदनमां राग आवे नहि.
आवुं स्वसंवेदन होय छे. जेवो आत्मा गणधरदेवनी प्रतीतमां आव्यो तेवो ज आत्मा
मारी प्रतीतिमां आव्यो छे–एम धर्मी निःशंक छे. धर्मीना अंतरमां तो भगवान बेठा छे.
आवो सम्यग्द्रष्टि जीव ज्ञानथी भिन्न कोई पण परभावने तन्मयपणे करतो नथी, पोताना
स्वरूपने ते रूपे मानतो नथी; चेतनाने रागथी जुदी ने जुदी अनुभवे