साधी शके छे, बीजा तेने साधी शकता नथी.
पण ज्यां तेने दोरीना बंधनथी छोडीने पाणी पावा लई जाय त्यां छूटकारानी होंशथी ते
थनगनी ऊठे छे, तो अहीं तुं अनादिकाळना अज्ञानथी संसारमां बंधायेलो, तारा छूटकारानी ने
अतीन्द्रिय आनंदना अनुभवनी रीत तने संतो संभळावे, ते सांभळीने तारो आत्मा राजी
थईने जो थनगनी न ऊठे, तने होंश न आवे, तो शुं तुं वाछडामांथी पण गयो! अहा, आ तो
मारा अनंतकाळना बंधनथी छूटकारानी अपूर्व वात संतो मने संभळावे छे....एम मोक्षार्थी जीव
उल्लासथी सांभळीने अनुभव करे छे.
स्वाद ज लीधा, पण चैतन्यना आनंदनो अत्यंत मधुरस्वाद में कदी चाख्यो न हतो, ते श्रीगुरुए
मने बताव्यो.
थाक्यो हो, ने मोक्षनो अर्थी थयो हो तो प्रथम तारो आत्मा–चैतन्यराजा केवो छे तेने तुं जाण
तारुं चैतन्यपणुं एवुं छे के जेमां राग प्रवेश न करे. आवा चैतन्यभावपणे आत्मानो अनुभव
करतां परम आनंद सहित भेदज्ञान अने सम्यग्दर्शन थाय छे. आत्माने जाणे ने अतीन्द्रिय
आनंद न थाय एम बने नहि. रामनो वेश धरतां पण रावणना भाव पलटी जाय, तो आ
चैतन्यराम पोते पोतानुं साचुं रूप धारण करे त्यां तेने विकार केम रहे? रागनी रुचि छोडीने हे
जीव! एकवार तारा साचा चैतन्यरूपने धारण करीने तारा आनंदना नाथने तुं रीझव.
आत्मराम पोताना चैतन्यभावमां आवे त्यां रागनी रुचि रहे नहि. राग अने ज्ञाननुं परिणमन
भिन्नभिन्न थई जाय, आवुं जे राग वगरनुं ज्ञान ते ज आत्माना अनुभवनुं साधन छे, ते ज
मोक्षनुं साधन छे.