पक्षमां ज्ञान अटके तो ते ज्ञान विकल्पथी छूटुं पडीने ज्ञानस्वभाव तरफ ढळे नहि अने अने
तेने शुद्धआत्मानो अनुभव थाय नहि. ज्यारे ज्ञानस्वभाव तरफ झुकीने ज्ञानपरिणिति बधां
विकल्पोथी छूटी पडी ते ज क्षणे एक अखंड आत्मा शुद्धपणे अनुभवमां आव्यो; ते जीव
पक्षातिक्रांत थयो. ते ज ‘समयसार’ छे, ने सम्यग्दर्शन–सम्यग्ज्ञान–आनंद वगेरे पण ते ज
एक छे, बीजुं कोई नथी.
अलौकिक सन्देश लाव्या छे. जेम माणसोने वीखेरी नांखवा सरकार १४४ मी कलम वापरे छे,
तेम अहीं परभावोथी आत्मानी भिन्न करनारी आ १४४मी कलम छे. आचार्यदेवना
स्वानुभवरूपी कलम वडे लखायेली आ १४४ मी गाथा परभावोथी भिन्न एक शुद्धात्मानो
अनुभव करावे छे.
तेमने शुद्धआत्माना वेदनरूप सम्यक्त्व थतुं नथी. तेओ तो पक्षना विकल्पमां ज अटकीने तेने
वेदी रह्या छे. आत्मा बधाथी जुदो एकलो ज्ञानस्वभावी छे ते तो विकल्पोना बधा पक्षोथी
पार छे. ज्ञान ज्यारे ईंद्रियातीत थईने अंदर वळ्युं त्यारे बधा नयपक्षना विकल्पोथी छूटुं पड्युं
एटले ते पक्षांतिक्रांत थयुं; कोई सूक्ष्म विकल्प पण ते ज्ञानने पोताना कार्य तरीके भासतो नथी,
विकल्पथी एनी जात ज जुदी छे. आवुं ते ज्ञान विकल्पातीत थईने, एटले के चैतन्यस्वभावनी
सन्मुख थईने तरत ज महा आनंदरूप–शांत–चैतन्यरसपणे आत्माने अनुभवे छे; आवो
अनुभव थयो ते ज सम्यग्दर्शन अने सम्यग्ज्ञान छे. ते ईंद्रियातीत छे, विकल्पातीत छे.
करतां मारा ज्ञाननी जात ज जुदी छे,–आ प्रमाणे ज्ञानी पासेथी सांभळीने लक्षमां लीधुं छे,
तेनी धगश जागी छे, ते जीव अंतरमां प्रथम तो पोताना ज्ञानस्वभावनो निर्णय करे छे.
ज्ञाननो ज निर्णय कर्यो त्यां ज्ञान बधाथी छूटुं पडी गयुं, रागनो कोई अंश तेने ज्ञानपणे
भासतो नथी. आम ज्ञान अने रागनो निर्णय