रागवाळो छे ने चैतन्यनो स्वाद राग वगरनो महा आनंदरूप छे, –बंनेनो स्वाद जुदो छे.
जेणे चैतन्यनो स्वाद कदी चाख्यो न हतो एवो जीव ते स्वाद चाखवा माटे पहेलांं पोताना
ज्ञानमां केवा आत्मानो निर्णय करे छे, ने पछी तरत आत्मानो केवो अनुभव करे छे, तेनुं
आ वर्णन छे. अहा, सम्यग्दर्शननी प्राप्तिना काळे आखुंय ध्येय बदलाई गयुं छे,
ज्ञानस्वभावने ज ध्येय बनावतां विकल्प वगरना एकला आनंदनो स्वाद आव्यो छे. विकल्प
वगरनो आवो आनंद जीवे पहेलांं कदी चाख्यो न हतो, ते स्वाद सम्यग्दर्शन थतां अनुभवमां
आव्यो.
अभेद थई; विकल्पो तेमां न आव्या, केमके ते विकल्पो कांई चैतन्यनी जात नथी, विकल्पो तो
जडनी जात छे. आवा चैतन्यतत्त्वमां प्रवेश करवा माटे प्रथम ज्ञानी पासेथी श्रवण करीने
पोताना ज्ञानमां तेनो निर्णय करवो जोईए के ज्ञानस्वभावी तत्त्व ज हुं छुं. आवा निर्णयना
जोरे ज्ञानने स्वसन्मुख करीने अनुभव थाय छे.
अंतरमां विकल्पथी जराक आघो खसीने ते जीव एम नक्की करे छे के हुं ज्ञानस्वभाव छुं;
ज्ञानथी अन्य कोई भावो हुं नथी. आवा द्रढ निर्णयपूर्वक ज्ञानने स्वसन्मुख करतां आत्माना
सम्यक्स्वभावनो अनुभव थाय छे; त्यां ज्ञानमां कोई नय–पक्षना विकल्प रहेता नथी.
ईंद्रियातीत ज्ञानवडे आत्मस्वभावनो निर्णय थाय छे.