આચાર્યદેવ સમજાવે છે કે બાપુ! તારી ચૈતન્યચીજ તો પાપ અને પુણ્ય બંનેથી ભિન્ન
છે. પુણ્ય–પાપ વગર આત્મા ચૈતન્યભાવથી જીવનાર છે. ધર્મી પુણ્ય–પાપથી ભિન્ન
જ્ઞાનને અનુભવતા થકા આત્માના પરમઅમૃતને અનુભવે છે. –આવો અનુભવ કર્યે જ
સમ્યગ્દર્શન થાય છે ને મોક્ષમાર્ગ ખૂલે છે.
અંશ કદી જ્ઞાનરૂપે ભાસવાનો નથી. જ્ઞાન તે રાગાદિથી છૂટું પડ્યું તે જ્ઞાનપણે જ જ્ઞાની
પોતાને સદા અનુભવે છે. રાગ હોય પણ તે જ્ઞાનથી ભિન્નપણે છે, એકપણે નહિ; તે
જ્ઞાનના જ્ઞેયપણે છે, જ્ઞાનના કાર્યપણે નથી; તે બંધની ધારામાં જાય છે, મોક્ષમાર્ગની
ધારામાં તે નથી આવતો. અરે, આવા જ્ઞાનને એકવાર લક્ષમાં તો લ્યો.
અનંત જન્મ–મરણ કરવા પડ્યા, તે અજ્ઞાનનો હવે નાશ કર્યો ત્યાં આત્માનું જન્મ–
મરણરહિત અમરપદ ભાસ્યું. હવે અમે અમર થયા, હવે સંસારનાં જન્મ–મરણ અમે
નહિ કરીએ. (અબ હમ અમર ભયે, ન મરેંગે)
મોક્ષમાર્ગી નથી, પુણ્ય કરવા છતાં તે સંસારમાર્ગમાં જ ઊભો છે. પુણ્ય કાંઈ મોક્ષમાર્ગ
નથી. પુણ્ય–પાપથી પાર વીતરાગી ચૈતન્યતત્ત્વનાં શ્રદ્ધા–જ્ઞાન–આચરણ તે જ મોક્ષમાર્ગ
છે. અરિહંતભગવંતોએ આવો મોક્ષમાર્ગ જૈનશાસનમાં ઉપદેશ્યો છે.
ચારિત્રદશા કદી આવે નહિ. ચારિત્રદશા તો મહાન આનંદના ભોગવટારૂપ છે, રાગનો
ભોગવટો એમાં નથી.
અલૌકિક અટપટી છે. બહારમાં ભલે કદાચ સંયોગ નરકનો હોય, પણ અંદર