भगवान! तुं तो अनंत ज्ञान ने अनंत आनंदस्वरूप महान छो. तुं कांई रागादि
जेटलो नथी, रागनुं कर्तृत्व ते तारुं स्वरूप नथी; तारा चैतन्यकिरणमांथी राग नथी
नीकळतो. राग वगरनो एकला चैतन्यकिरणोथी प्रकाशमान ज्ञानसूर्य तुं छो. चैतन्यने
अने रागने एकपणुं कदी नथी, एटले कर्ताकर्मपणुं पण कदी नथी. आवुं भेदज्ञान थतां
ज रागनुं कर्तृत्व छूटीने, चैतन्यनो रागवगरनो अत्यंत मधुर स्वाद जीवने अनुभवमां
आवे छे. सम्यग्द्रष्टिने ज आवो स्वाद आवे छे; ने चैतन्यना आ अत्यंत मधुर स्वाद
पासे आखा जगतना विषयो नीरस लागे छे; चैतन्यनी शांति पासे रागनी आकुळता
तो धगधगता अग्नि जेवी लागे छे.
भासे छे; तेमनो आ मिथ्या प्रतिभास ज खरेखर भवनुं बीज छे.
स्वादने ज अनुभवे छे; तेथी ते ते अज्ञानभावे विकल्पने ज करे छे. ज्यारे भेदज्ञानवडे
रागथी भिन्न पोताना अनादिनिधन अतीन्द्रिय मधुर चैतन्यस्वादने जाणे छे त्यारे
ज्ञानथी जुदा एवा कषायरसने ते पोताथी अत्यंत भिन्न जाणे छे, एटले तेनो
(विकल्पनो) ते कर्ता थतो नथी. आ रीते ज्ञानवडे ज विकल्पनुं कर्तृत्व छूटे छे.
ने रागनोय संबंध खरेखर तेने नथी. आवा भिन्न चैतन्यतत्त्वनुं तुं देख, तेमां
आनंदनो स्वाद छे.