अनेक प्राचीन कळासंपन्न खड्गासन सुंदर जिनबिंबो नीकळ्या छे, तेमनी
वीतरागरसझरती मुद्रा दर्शनीय छे. प्रातिजथी सोनासण आव्या. शांत–ग्राम्य
वातावरणमां गुरुदेव घणो समय स्वाध्यायमग्न रहेता. प्रवचनमां समयसारनी ९७ मी
गाथा उपरनो कळश प७ मो वंचायो हतो. अज्ञाननो स्वाद अने ज्ञाननो स्वाद–ए बे
वच्चे केवो मोटो तफावत छे ते एमां समजाव्युं हतुं.
हंसनी माफक विवेक करीने रागथी भिन्न ज्ञाननो स्वाद ल्ये छे. आवो चैतन्यस्वाद
लेनार धर्मी रागादि कोई भावने कदी पोतापणे करतो नथी. रागादिने पोतना चैतन्य
भावथी तद्न जुदा ज जाणे छे.
करीने, ते रागने पोतानुं स्वरूप मानीने, तेने धर्म मानीने पण तुं संसारमां ज रखडयो,
सुख तो लेशमात्र तुं न पाम्यो. रागथी जुदी जातना चैतन्यस्वादने जाण्यावगर सुख के
धर्म थाय नहि. अरे, चैतन्यनी शांति अने सुखनो स्वाद केवी अचिंत्य चीज छे–ए जीव
कदी लक्षमां लीधुं न हतुं. ज्यां ज्ञान थयुं ने चैतन्यनो अत्यंत मधुर वीतरागी शांतरस
चाख्यो, त्यां धर्मीने हवे रागादिनो विकृत स्वाद स्वप्ने पण पोतानो भासतो नथी. ,
एटले तेनुं ज्ञान रागादिनुं कर्ता पण नथी ने भोक्ता पण नथी; तेनुं ज्ञान तो अत्यंत
मधुर चैतन्यना आनंदरसने ज भोगवनारुं छे. आवा आनंद भोगवनारुं सम्यग्दर्शन
अपूर्व चीज छे. एना वगर जीवने कदी साचो आनंद आवे नहि. लाखो–करोडोमां
कोईकने प्राप्त थाय एवी दुर्लभ आ वस्तु छे. दुर्लभ छे–पण छतां जीवनो स्वभाव छे,
जे जीव करवा धारे ते करी शके छे. अत्यारे पण एवा स्वादनुं वेदन करनारा जीवो छे.