आचार्यदेव समजावे छे के बापु! तारी चैतन्यचीज तो पाप अने पुण्य बंनेथी भिन्न
छे. पुण्य–पाप वगर आत्मा चैतन्यभावथी जीवनार छे. धर्मी पुण्य–पापथी भिन्न
ज्ञानने अनुभवता थका आत्माना परमअमृतने अनुभवे छे. –आवो अनुभव कर्ये ज
सम्यग्दर्शन थाय छे ने मोक्षमार्ग खूले छे.
अंश कदी ज्ञानरूपे भासवानो नथी. ज्ञान ते रागादिथी छूटुं पड्युं ते ज्ञानपणे ज ज्ञानी
पोताने सदा अनुभवे छे. राग होय पण ते ज्ञानथी भिन्नपणे छे, एकपणे नहि; ते
ज्ञानना ज्ञेयपणे छे, ज्ञानना कार्यपणे नथी; ते बंधनी धारामां जाय छे, मोक्षमार्गनी
धारामां ते नथी आवतो. अरे, आवा ज्ञानने एकवार लक्षमां तो ल्यो.
अनंत जन्म–मरण करवा पड्या, ते अज्ञाननो हवे नाश कर्यो त्यां आत्मानुं जन्म–
मरणरहित अमरपद भास्युं. हवे अमे अमर थया, हवे संसारनां जन्म–मरण अमे
नहि करीए. (अब हम अमर भये, न मरेंगे)
मोक्षमार्गी नथी, पुण्य करवा छतां ते संसारमार्गमां ज ऊभो छे. पुण्य कांई मोक्षमार्ग
नथी. पुण्य–पापथी पार वीतरागी चैतन्यतत्त्वनां श्रद्धा–ज्ञान–आचरण ते ज मोक्षमार्ग
छे. अरिहंतभगवंतोए आवो मोक्षमार्ग जैनशासनमां उपदेश्यो छे.
चारित्रदशा कदी आवे नहि. चारित्रदशा तो महान आनंदना भोगवटारूप छे, रागनो
भोगवटो एमां नथी.
अलौकिक अटपटी छे. बहारमां भले कदाच संयोग नरकनो होय, पण अंदर