कोई महान नगरीमां प्रवेश करी रह्या होय–एवुं लागतुं हतुं. नवीन रचायेली
शीतलनाथनगरी अने सीमंधरनगरी–ए बे नगरी पासेथी पसार थईने ज्यां
फत्तेपुरमां प्रवेश कर्यो त्यां दरवाजे बे हाथी झुलता हता; ते पछी तरत
वीतरागविज्ञानगरना प्रतिष्ठामंडपमां पधारी रहेला जिनेन्द्रभगवान सामा मळ्या......
प्रभुजीना आवा मंगल शुकनपूर्वक फत्तेपुरमां प्रवेश कर्यो.
स्मरणपूर्वक कह्युं के–आत्मा असंख्यप्रदेशी पवित्र आनंदधाम छे, ते पोते मंगळ छे.
आवा आत्माने भूलीने अनादिथी तेनुं विस्मरण हतुं, ने पुण्य–पापने ज पोतानुं
स्वरूप मानीने तेनुं ज स्मरण हतुं, हवे ते पुण्य–पापथी भिन्न चैतन्यस्वरूप आत्मानुं
भान कर्युं ने तेनुं स्मरण करवुं–ते मंगळ छे. आत्मानुं खरूं स्मरण क््यारे करे? के तेनो
अनुभव कर्यो होय त्यारे! पुण्य–पापथी छूटो पडीने अने आत्मानी सन्मुख थईने तेना
अवग्रह–ईहा–निर्णय अने धारणा जेणे कर्यां होय ते तेनुं साचुं स्मरण करी शके. –
आत्मानुं आवुं ज्ञान जेणे कर्युं ते विचक्षण छे, ते जाणे छे के हुं सदा एक, परथी जुदो,
मारा चैतन्यरसथी ज भरेलो छुं, कर्म के मोहादिभावो ते