अपूर्व सम्यग्दर्शन थाय ने आनंद प्रगटे एवा शुद्धात्मानी वात तने
आत्माना वैभवथी संभळावीए छीए. तो परनुं लक्ष छोडीने आत्माना
ज्ञायक स्वभावने लक्षमां लईने तेनी उपासना करजे. आवी उपासना
करे तेने ‘शुद्ध’ कहीए छीए.
भान थयुं. ज्ञानमां स्वज्ञेय आव्या वगर ‘आ शुद्ध छे’ एम कोणे
स्वीकार्युं? त्रिकाळ शुद्ध आत्माने स्वज्ञेयपणे जेणे स्वीकार्यो तेनी द्रष्टि
परमांथी, रागमांथी ने पर्याय भेदमांथी हटीने अंतरमां वळी, ने
अतीन्द्रिय आनंदनो नमूनो अंदरमांथी काढीने अनुभव्यो. आनंदनो
पताळकुवो खोलीने तेनो स्वाद पर्यायमां अनुभव्यो–आवो अनुभव ते
अपूर्व मंगळ छे; ते मोक्ष माटेनो माणेकस्थंभ छे. आ रीते आत्मामां
मोक्षनां माणेकस्थंभ रोपीने मंगल–उत्सवनी शरूआत थाय छे.
ज्ञानपणे ज ज्ञान प्रकाशे छे, कांई रागपणे ते प्रकाशतुं नथी. चैतन्यनुं
स्व–परप्रकाशपणुं खील्युं, ते स्व–ज्ञेयने प्रकाशतां पण ज्ञायक ज छे.
ज्ञानीनो ज्ञानभाव छे ते रागथी जुदो ने जुदो रहे छे.
ते ज वीतरागे कहेलो धर्म छे, ने ते धर्म उत्कृष्ट मंगळ छे.
जोर नथी. पण परभाव वगरनो मारो शुद्ध आत्मा केवो छे ते
जाणवानी जेने लगन छे तेने माटे आचार्यदेव अहीं निजआत्माना
वैभवथी आत्मानुं स्वरूप देखाडे छे.