स्वाध्यायशाळामां ज रह्या.
विचार करता हशे के दिनभर उपवासयुक्त रहेता थका पण बपोरथी मांडीने संध्या सुधी बराबर
तत्त्वचर्चा चालती हशे, छतां भरतजी अने राणीओने कोई कष्ट थतुं नथी एमां शुं रहस्य छे!
विचार करवाथी जणाशे के भरतजी रातदिवस परमात्मा प्रति आ प्रकारनी भावना करता हता
के:–‘हे परमात्मा! संसारमां एक मात्र आशापाश ज सर्वदुःखोनुं कारण छे. ते आत्माने
दुःखसमुद्रमां फसावे छे तेथी ते आशापासने दूर करवा तमारा सान्निध्यनी जरूर छे. एक क्षण
मात्र पण मने नहि छोडतां मारी पासे ज रहो. हुं जे–ते चिंता छोडी दईने सदा तमारी भावना
करतो रहुं, एटलुं ज नहि,–परंतु मने खावा–पीवामां पण उपयोग लगाडवानो अवसर लेवानी
जरूर न रहे के जेथी सदाने माटे मारा क्षुधादिक दूर थई जाय.’ एवी अवस्थामां उपवासनुं कष्ट
केम होय? भरतजीनी जेम ज सत्संगमां रहेवावाळी राणीओने पण ते कष्ट शा माटे थाय? आ
बधुं पूर्वजन्ममां अर्जित पुण्यनुं अने आत्मभावनानुं फळ छे.
अलौकिक आनंद आवतां तेओ बीजा विषयोने भूली जाय एमां आश्चर्यनी वात कई छे?
ज्ञानपर्याय रागथी जुदी थईने अंतर्मुख थईने पोताना
स्वभावने अखंडस्वरूपे लक्षमां ल्ये, त्यारे ज आत्मस्वरूपनो
तरफ वळे तेने ‘शुद्धनयनो अपूर्व पक्ष’ कहेवाय छे; ने ते जीवने
मोक्षनो मार्ग खूले छे.