तेने हवे स्वच्छंद केवा? पर्यायेपर्याये एनुं ज्ञान रागथी जुदुं रहीने मोक्षने साधी रह्युं
छे, अने एमां ज साचो वैराग्य छे. ज्यां रागनुं कर्तव्य ज ऊडी गयुं त्यां तेनुं जोर तूटी
गयुं छे, एटले असंयमदशा होवा छतां कषायो मर्यादामां आवी गया छे, तेना श्रद्धा–
ज्ञान मलिन थता नथी. आवुं सम्यग्दर्शन जे जीव पाम्यो ते ईंद्र वडे पण प्रशंसनीय छे.
अहो, आवा आवा कपराकाळे पण अंतरमां ऊतरीने जे आत्मदर्शन पाम्यो ते धनय
छे. ते तो आत्माना कपराकाळे पण अंतरमां ऊतरीने जे आत्मदर्शन पाम्यो ते धन्य
छे. ते तो आत्माना अतीन्द्रियआंनद दरबारमां जईने बेठो, पंचपरमेष्ठीनी नातमां
भळ्यो. शास्त्रोए जे चैतन्यवस्तुनो अनंतो महिमा गायो छे ते चैतन्यवस्तु तेणे
पोतामां प्राप्त करी लीधी, पोतामां तेनो अनुभव करी लीधो. ते सुकृती छे–जगतनुं
उत्कृष्ट कार्य तेणे करी लीधुं छे. तेथी ते धन्य छे.......धन्य छे...धन्य छे!
वैराग्यधाराने बराबर जाळवी राखजे, फरीफरीने तेनी भावना
करजे. कोई महान प्रतिकूळता, अपजश वगेरे उपद्रवप्रसंगे
जागेली वैराग्यभावनाने याद राखजे. अनुकूळतामां वैराग्यने
भूली जईश नहीं.
प्रसंगोने, सम्यग्दर्शनादि रत्नत्रय संबंधी जागेली कोई ऊर्मिओने,
तथा तेना प्रयत्न वखतना धर्मात्माओना भावोने याद करीने
फरी फरीने तारा आत्माने धर्मनी आराधनामां उत्साहित करजे.