मारा सुखने भूलीने हुं परमां सुख मानतो हतो; मारो अतीन्द्रियआनंद मारा ज्ञानमां
आवतो न हतो.–पहेलांं हुं आवो मोहथी उन्मत हतो एम हवे मने खबर पडी. पूर्वे
पुण्य तो अनंतवार कर्यां छतां अप्रतिबुद्ध ज हतो.–पूर्वे आवतो हतो, पण हवे प्रतिबुद्ध
थयो त्यारे केवो थयो? ते कहे छे.
पण रागथी विरकत छे, रागथी भिन्न चैतन्यपणे पोताने अनुभवे छे, तेओ तेवुं
स्वरूप समजावे छे. जेने पोताने हजी रागथी जुदुं अतीन्द्रियआनंदमय स्वरूप
अनुभवमां आव्युं नथी ते अज्ञानी आत्मानुं स्वरूप समजावी शके नहि; एटले गुरु
केवा छे तेनी पण हवे मने ओळखाण थई. राग अने ज्ञाननी भिन्नताना अनुभववडे
जे विरकत छे, एवा विरकतगुरुए निरंतर शुद्ध आत्मानुं स्वरूप समजाव्युं.
छे एम कह्युं. मुनि वगेरे ज्ञानीगुरु कांई समजाववाना विकल्पमां ज निरंतर न वर्तता
होय, पण एकवार ज्यां श्रीगुरु पासेथी आत्माना ज्ञान–आनंदस्वरूपनुं श्रवण कर्युं त्यां
अंदरमां ‘टच’ थईने शिष्यने निरंतर तेनी ज धून लागी छे; तेथी श्रीगुरु पण मने
निरंतर मारुं स्वरूप समजावी ज रह्या छे–एम कह्युं.
मने निरंतर समजाव्यो. ज्यां अनुभव थयो त्यां खबर पडी के अहो! श्रीगुरु मने
आवो आत्मा समजावता हता.
बीजी व्यवहारनी पण वात आवे, पण तेना उपर मारुं लक्ष नथी, शुद्ध आत्मा केवो छे
ने तेनो अनुभव केम थाय–ते ज एक लक्ष छे; तेथी श्रीगुरुए पण ते समजाव्युं–