अनुभवमां लीधुं ते जीव अत्यंत आसन्नभव्य धर्मात्मा छे, परमस्वभावनुं
विद्यमानपणुं तेने सफळ थयुं छे.–जैनशासननुं तात्पर्य वीतरागभाव छे, ते पण आवा
परमभावना आश्रये ज प्रगटे छे. एवा परमस्वभावनो ज्यां रंग लाग्यो त्यां
पर्यायमां सम्यग्दर्शनथी मांडीने केवळज्ञाननी भात पडे छे. रागनी ने विकारनी भात्युं
पडे एने ते चैतन्यनो रंग केम कहेवाय?
शुभाशुभकर्म–संसार न पाके. शुभाशुभकर्मनो प्रेम ते तो चारगतिनां कडवां फळ देनारुं
झेरीवृक्ष छे. अहा, आनंद–आनंद अनंतकाळ सुधी पाके एवुं कल्पवृक्ष तुं पोते छो, तारो
परमस्वभाव पोते आनंदनुं कल्पवृक्ष छे; एक क्षण पण एने देखतां, तेना आश्रये
संसार छेदाई जशे ने आनंदना फळसहित अल्पकाळमां मोक्षदशा प्रगटी जशे.
आ पुस्तक भेट मळशे. मात्र ‘त्रणहजार’ पुस्तको भेट देवाना छे, त्यारपछी ग्राहक
थनारने पुस्तक भेट मळी कशे नहि.
सुंदर प्रेरणानो उपदेश तो आत्मार्थीना हदयमां झणझणाट जगाडे तेवो छे. आ
पुस्तकना परिशिष्टमां आपेल वीतराग–विज्ञान–प्रश्नोत्तरीनो नमूनो आप आ अंकमां
वांचशो. दीवाळी उपर आप सोनगढ पधारो तो आपनुं अने आपना गामना बीजा
ग्राहकोनुं भेटपुस्तक रूबरू लई जशो..... कारतक सुद पूर्णिमा बाद पोस्टथी मोकलाशे.
संस्थानी व्यवस्थामां सहकार आपो. बधा लवाजम टाईमसर आवी जाय तो
टपालखर्चमां घणो फायदो थाय छे. मात्र आपनुं नहि, आपना संबंधीओनुं पण
लवाजम भरीने तेमनेय चैतन्यरसनो थोडोक स्वाद चखाडो.