अफर रहे छे. ते आत्मार्थीनुं कार्य अने ध्येय बस, आत्माने साधवो ते ज रहे छे. ते
आत्मानां कार्यथी डगतो नथी. ते पोतानी बधी शक्तिने, ज्ञानने, उत्साहने, पोताना
सर्वस्वने आत्मामां जोडीने जरूर आत्मार्थने साधवामां तत्पर थाय छे. ते साचा
ज्ञानीने ओळखवानो प्रयत्न करे छे; ने ते साचा ज्ञानी जे भेदज्ञानथी कहेवाणा तेना
जेवुं भेदज्ञान लक्षमां लईने तेनो प्रयत्न करे छे. ते तेवा साचा ज्ञानी पासेथी आत्माना
अनुभवनुं वर्णन अत्यंत प्रीतिपूर्वक सांभळे छे, ने तेमांथी पोताना प्रयोजनभूत
ज्ञानस्वभावनो निर्णय करे छे.
कुदेव–कुगुरु–कुशास्त्रने आत्मार्थी माने नहि. आ रीते निर्णय करीने ते पोताना
उपयोगने शुद्धस्वभाव तरफ ढाळतो जाय छे.
तेवी तेने धून चडे छे; आत्माना चिंतनमां तेने सहज ज आनंदतरंग ऊठे छे, ने
रोमांच उल्लसित थाय छे. आम हजी सविकल्पदशा होवा छतां तेने स्वभावना
महिमानुं लक्ष वधतुं जाय छे. ने ते जीव शुद्धआत्माना लक्षना जोरे आत्मा तरफ
आगळ ने आगळ वधे छे. तेने हवे एक ज ख्याल घूम्या करे छे के हुं आवो अद्भूत
ज्ञानस्वभावी आत्मा छुं. मारुं ज्ञानतत्त्व विकल्परूप नथी, अने ज्ञेयआश्रित मारुं ज्ञान
नथी, ज्ञानस्वरूप हुं पोते छुं. आम पोताना परिणाममां ज्ञानस्वभावने सर्वतरफथी
नक्की करीने, ते बीजा बधाथी भेदज्ञान करे छे ने अंदर ढळे छे.
चिन्मात्र भासवा लागे छे....त्यारे सर्व परिणाम ते स्वरूपविषे एकाग्र थई प्रवर्ते छे;
त्यारे तेने दर्शन–ज्ञानादिकना, के नय–प्रमाण आदिना विकल्पो विलय थई जाय छे अने
अभेद–अखंड चैतन्यरसमय निजस्वरूपनुं लक्ष थाय छे....कोई परम शांतिना वेदन
सहित पोतानुं स्वरूप तेने जणाय छे अने श्रद्धाय छे : अहा! आनंदधाम मारा आ
आत्मामां कोई विकल्पनी आकुळता नथी. आवो साक्षात्कार थतां, शुद्ध परिणति