जाणे छे. त्यां रागथी जुदुं एवुं जे ज्ञान छे ते ज्ञानने ज पोताना कार्यपणे करतो थको
धर्मीजीव ज्ञानना ज कर्तापणे पोताना आत्माने जाणे छे. आत्मा ज्ञानस्वभाव छे, तेनुं
कार्य (तेनुं रहेवानुं स्थान, व्याप्य) तो ज्ञानमय होय, रागमय न होय.
नथी, तेथी तेमने अचेतन कह्या छे. ज्ञानचेतनामां समाय ते बधुं चेतन, ने
ज्ञानचेतनामां जे न समाय ते बधुं अचेतन; तेमां ज्ञानी ज्ञानचेतनारूप थईने तेने ज
करे छे, ने ते ज्ञानचेतनाथी बाह्य एवा रागादि अचेतनभावोने धर्मीजीव पोताना
कार्यपणे करतो नथी. –आवुं जे रागथी भिन्न ज्ञानचेतनारूप परिणमन छे ते ज
ज्ञानीनुं चिह्न छे.–आवा चिह्नथी ज्ञानीने जे ओळखे तेने ज्ञान अने रागनुं भेदज्ञान
जरूर थई जाय छे.
जराय नथी. वाह, भेदज्ञानवडे बे भागला ज पाडी दीधा: एककोर ज्ञानचेतनारूप
परिणमतुं जीवद्रव्य; बीजीकोर अचेतनरूप पुद्गलद्रव्य. हवे राग–द्धेष–क्रोधादि जे कोई
भावो ज्ञानचेतनामां न समाय ते बधा भावोने अचेतन गणीने पुद्गलद्रव्यमां ज
नांखी दीधा. रागादि कोई भावो,–जेनाथी तीर्थंकरादि कर्मप्रकृति बंधाय ते भाव अने ते
तीर्थंकरप्रकृति पण–ज्ञानचेतना साथे तन्मय नथी, तेथी ते ज्ञानीनुं कार्य नथी, ते तो
ज्ञानथी भिन्न होवाथी अचेतन छे, तेनो समावेश पुद्गलमां थाय छे.–आम भेदज्ञान
वडे बे भाग पाडीने ज्ञान अने रागने जुदा जाणे, त्यारे ज ज्ञानचेतनारूप थयेला
ज्ञानीने खरेखर ओळखी शकाय छे. ज्ञानीना ज्ञानमां रागनुं कर्तापणुं केम नथी अने ते
रागने ‘अचेतन’ केम कह्यो–ए वात भेदज्ञान वडे ज समजाय तेवी