समकिती ज झीली शके, माने अने अनुभवे; बाकी अज्ञानीना गजां नथी के आ वात
झीलीने अंदर पचावी शके. धर्मी अंदर पोताने ‘परमआनंदनो नाथ’ देखे छे.
ज्ञानपरिणति–आनंदपरिणति–श्रद्धापरिणति–ते सर्वे आत्मपरिणाममां आत्मा पोते
स्वतंत्रपणे व्यापीने, तेनो कर्ता थाय छे, पोते ज स्वाधीन स्वतंत्रपणे ते रूप थाय छे.
रागादिभावरूपे पोते परिणमतो नथी, तेमां तन्मय थतो नथी. धर्मी तो रागथी भिन्न
स्वसंवेदनज्ञानरूप थईने मति–श्रुतज्ञानमां केवळज्ञानने बोलावे छे....ज्ञानमां ते रागने
के विकल्पने नथी बोलवतो, पण केवळज्ञान जेमां भर्युं छे एवा अखंड ज्ञानस्वभावने
पोताना मति–श्रुतज्ञानवडे अनुभवतो थको ते केवळज्ञानने साद पाडे छे.–आवी
ज्ञानदशावडे ज ज्ञानी ओळखाय छे. ज्ञानीना अंतरनी ऊंडी चेतनाने ज्ञानी ज जाणे छे;
उपरटपके जोनार अज्ञानीनुं गजुं नथी के ज्ञानीनी अंतरचेतनाने ओळखी शके.
एकतारूप व्याप्य–व्यापकभाव न होय. ज्ञानने अने रागने ततस्वरूपपणुं नथी एटले
एकपणुं नथी, पण अतत्पणुं छे एटले भिन्नपणुं छे; तेथी ज्ञानमां राग रहेतो नथी,
ने रागमां ज्ञान रहेतु नथी; बंनेने अत्यंत भिन्नपणुं छे तेथी तेमने कर्ताकर्मपणुं नथी.
आवा परभावोथी भिन्न ज्ञानपणे पोताने अनुभवनार जीव ज्ञानी छे. रागना
कर्तृत्वथी रहित एवो ते ज्ञानी ज्ञानचेतनाने ज पोताना कार्यपणे करतो थको शोभे छे.
ज्ञान ज जेनुं कार्य छे एवा पोताना आत्माने ते जाणे छे.
ज्ञानथी बहार ज्ञेयपणे छे, पण ज्ञानीना कार्यपणे नथी. ज्ञानीनुं कार्य तो ज्ञानमय ज छे.
पण निमित्तकर्ता थाय छे. रागथी जुदुं चेतनस्वरूप आत्मानुं कोई अस्तित्व तो
अज्ञानीने देखातुं नथी. जो चेतनस्वरूप भगवान आत्माने द्रष्टिमां ल्ये–तो तो ते
पर्याय रागथी जुदी पडीने तेनी एकर्ता थई जाय.