बधा रसोथी जुदी जातनो छे. आनंदपर्यायसहितना द्रव्यमां व्यापेलो आत्मा ते हुं छुं
एम धर्मीजीव अनुभवे छे. विकल्पो बधा ते अनुभूतिथी जुदा रही जाय छे, ते विकल्पो
वडे आत्मा पमातो नथी. आत्मसन्मुख जीव चेतनस्वादना अनुभवमां रागने भेळवतो
मोह जरापण मारो नथी, हुं तो द्रव्यमां तेम ज पर्यायमां सर्वत्र एक चैतन्यरसथी भरेलो
छुं; सर्वप्रदेशे शुद्ध चैतन्यप्रकाशनो निधान छुं – एम ते अनुभवे छे.
एक रसपणे परिणमे छे. अनंतगुणना स्वादथी एकरस भरेलो चैतन्यरस धर्मीने
प्रकारनां दुःखोथी अने राग–द्वेषथी छूटवा माटे आवा आत्मानी भावना ज एक
अपूर्व औषध छे.
आत्मार्थिताने पुष्ट करे छे. एवा आराधक जीवोनो सत्समागम प्राप्त थवो बहु दुर्लभ छे
साधवा माटे जागेला मुमुक्षुने कोईने कोई प्रकारे तेनो मार्ग बतावनारा ज्ञानी मळी जाय
छे. रागादिथी भिन्न ज्ञानचेतनारूपे परिणमेला ज्ञानीने ओळखीने ते तेनो समागम करे
छे, ने ते ज्ञानीना ज्ञानभावोनी ओळखाण थतां ते आत्मार्थीजीवनां परिणाम
आत्मस्वभाव तरफ झूके छे; तेनी आत्मार्थिता पुष्ट थाय छे ने रागनो रस तूटतो जाय
छे. एम थतां कदी नहि अनुभवायेली एवी अपूर्व आत्मशांतिना भावो तेने पोतामां
जागे छे. ज्ञानीना साचा समागमनुं आवुं फळ जरूर आवे ज छे.
छे के बधामांथी रस छोडीने, समयेसमये स्वनी संभाळ करीने, बधा प्रकारथी
आत्मवस्तुनो महिमा घूंटीघूंटीने रागथी जुदा चैतन्यभावनुं अंतरवेदन करवुं. ते
विचारे छे के हवे हुं मारा प्रयत्नमां ऊंडो ऊतरीश; मारो आत्मा ज आनंदनो
महासागर छे तेमां डुबकी मारीने तेना एक टीपांनों स्वाद लेतां पण रागादि समस्त
परभावनो स्वाद छूटीने