चैतन्यरसनो स्वाद चाखतां ते क्रोधादिनुं कर्तापणुं
छूटी जाय छे. ते भेदज्ञाननी रीत अहीं संतोए
समजावी छे.
पोताने अुभवे ए तो अनुचित छे. शुद्ध चैतन्य भावक, ने क्रोध तेनुं भाव्य – ए वात
उचित नथी, योग्य नथी, एवुं अनुचित भावक – भाव्यपणुं तो अज्ञानथी ज
प्रतिभासे छे. पोताना सहज चैतन्यभावने भूलीने अज्ञानीने ‘हुं क्रोध... हुं क्रोध’
एम घूंटाई गयुं एटले क्रोधपणे ज ते पोताने अनुभवतो थको ते क्रोधादिभावोनो
कर्ता थाय छे. आ रीते अज्ञानथी ज विकारनुं कर्तापणुं छे.
जराय मेळ नथी, जराय भेळसेळ नथी, बंनेनी जात ज एकबीजाथी तद्न जुदी छे. ’ –
ज्ञानी थतां जीवने आवुं भेदज्ञान थाय छे, अने त्यारे ते ज्ञानमात्र पोताना