: फागण : र४९९ आत्मधर्म : ३प :
छे ते राग वखतेय हणाती नथी. –आवुं भेदज्ञाननुं अपूर्व बळ छे. अहा! भेदज्ञान तो
आनंदमां केली करतुं–करतुं आस्रवोने हणी नांखे छे.
अनुकूळताना बरफ वच्चे ओगळे नहि, ने प्रतिकूळताना अग्नि वच्चे पण बळे
नहि–एवुं अलिप्त ज्ञान छे. अहा! रागथी भिन्न पडीने आत्मा पोते स्वभावथी ज जे
शांतिरूप परिणम्यो, ते स्वभावनी शांतिथी हवे ते केम छूटे? संवररूप–शांति–रूप–
ज्ञानरूप–आनंदरूप–सम्यक्त्वादिरूप थयो ते तो आत्मानो स्वभाव छे, ते स्वभावनो
कदी नाश न थाय. पण आवी दशावाळा धर्मात्मा बहारथी ओळखाय नहीं.
जुओ, आ एक अपूर्व न्याय छे के ज्ञान ने आनंदरूप थयेला आत्मानुं
अनुमान पण ते ज खरेखर करी शके के जेने पोताने पोतामां ज्ञान–आनंद–स्वरूप
आत्मा स्वसंवेदनप्रत्यक्षरूप थयो होय. पोते पोताना आत्माने प्रत्यक्ष
(अनुभवगम्य) करीने ज बीजा धर्मी–आत्मानुं अनुमान साचुं करी शके. पोताना
आत्माने प्रत्यक्ष कर्यां वगर, एकला अनुमानगम्य बाह्यचिह्नोथी बीजा
धर्मात्मानी साची ओळखाण थई शके नहि. पोते एकला अनुमानथी बीजाने
जाणनारो नथी, तेमज बीजा जीवो एकला अनुमानथी आ धर्मी–आत्माने जाणी
शके–एवो पण आत्मा नथी. जेणे पोताना आत्माने स्वानुभवथी प्रत्यक्ष करीने
अतीन्द्रिय आनंदनो महास्वाद चाख्यो होय ते ज बीजा ज्ञानआनंदस्वरूप थयेला
आत्मानी साची ओळखाण करी शके. – आ रीते प्रत्यक्षपूर्वकनुं अनुमान ज साचुं
होय छे. प्रत्यक्षनुं अपार सामर्थ्य छे, –जेमां बीजा कोईनी अपेक्षा नथी; राग–
विकल्पोथी ते तद्न निरपेक्ष छे.
जेम केवळी भगवाननुं केवळज्ञान रागथी सर्वथा जुदुं छे तेम साधक धर्मात्मानुं
पण ज्ञान रागथी सर्वथा जुदुं ज वर्ते छे, रागना कोई अंशने पोतामां भेळवतुं नथी.
साधकनी दशामां आत्मा जे ज्ञानरूप–शांतिरूप–आनंदरूप–श्रद्धा वगेरे अनंत
स्वभावरूप परिणम्मो छे ते तो रागथी सर्वथा भिन्न ज छे; ते ज्ञान–आनंदभावोने
रागादि साथे कांईपण लागतुं–वळगतुं नथी, सर्वथा भिन्नता छे. आवुं भेदज्ञान
आनंदरसथी भरेलुं छे.
आवुं भेदज्ञान निरंतर भाववायोग्य छे.
* * *