शुद्धात्मानो स्वाद आवे छे ने शुद्धात्माने अनुभवनारो ते जीव ज शुद्धात्माने प्राप्त करे
छे. शुद्धात्मानी प्राप्ति थतां रागादिनो ने कर्मनो संवर थई जाय छे.
अद्भुत अतीन्द्रिय छे. धर्मात्मा अंधारी ओरडीमां जईने अंदर ज्ञानप्रकाशथी ध्यानवडे
एकलो–एकलो चैतन्यना आनंदनो स्वाद लेतो होय, त्यां बहारमां तो कांई नथी छतां
आनंद क््यांथी आव्यो? आत्मा पोते आनंदस्वरूप छे, तेमां डुबकी मारतां अलौकिक
आनंदनो स्वाद साक्षात् वेदाय छे.–तेमां दुनियाना कोई पदार्थनी अपेक्षा नथी. रागथी
भिन्न पडेली ज्ञाननी अच्छिन्नधारा धर्मीने कदी तूटती नथी; अतूट प्रवाहपणे ते
पोताने ज्ञानानंदपणे ज अनुभवे छे; विकल्पथी छूटी पडेली ज्ञानधारा–आनंदधारा ते
फरीने कदी कोई विकल्प साथे एकमेक थवानी नथी, अच्छिन्नधाराप्रवाहे आगळ वधीने
ते केवळज्ञान–समुद्रमां भळवानी छे.
तोडती, परभावोने भिन्न पाडती केवळज्ञान तरफ दोडी जाय छे. आनंदना शाश्वत
धाममांथी वहेतो आनंदनो धोध कदी सुकाय नहीं. वरसाद न आवे तो मोटीमोटी
नदीना पाणी सुकाय पण शाश्वतो स्वयंभूरमण समुद्र कदी सुकाय नहीं, तेमां तेम
शांतिना स्वयंभूरमण समुद्रमां एकाग्र थतां पर्यायमां जे आनंदमय–शांतरसथी भरपूर
ज्ञानधारा वहेवा मांडी ते कदी सुकाय नहीं, तेनी धारा तूटे नहीं. उदयभावो तो सुकाई
जशे पण धर्मीनी ज्ञानधारा कदी सुकाशे नहीं. अरे! आवा ज्ञानमय तारा तत्त्वमां जो
तो खरो केह अंदर केवी शांति छे! शांत–शांत–शांतभावमां ठरी गयेलो पिंडलो तारो
आत्मा छे, तेनी सन्मुखना भावमां तो ज्ञान ने शांति ज होय तेमां आकुळता के
अज्ञान न होय.
सिंहगर्जना करतो आत्मा ज्यां जाग्यो त्यां रागादि उदयभावो ऊभा न रहे. ज्ञाननी
धारामां उदयभावनो कोई अंश समाय नहि, ज्ञानधारा शुद्धताथी उल्लसती थकी