जीव–अजीवनी भिन्नतानुं भान न होय ते सम्यग्द्रष्टि केवो? ते तो पोताने रागीपणे
ज अनुभवतो थको मिथ्याद्रष्टि छे.
गुणगुणीभेदना विचाररूप राग) छे ते बधायने बाद करतां, तेना अभावरूप शुद्ध
ज्ञानसत्ता छे; पण जो रागना कोईपण अंशने रागरूपे न जाणतां ते रागना अंशने ज्ञान
साथे मेळवे, के ते रागअंशने ज्ञाननुं साधन माने, ते रागमां शांति माने,–तो ते जीवे
राग वगरना शुद्धज्ञानने जाण्युं ज नथी.–तेने नथी तो रागनुं साचुं ज्ञान, के नथी जीवना
ज्ञानस्वभावनुं साचुं ज्ञान;–जीव अजीवना ज्ञान वगरनो ते मिथ्याद्रष्टि छे.
नांख. २१ प्रकारना उदयभावोनो कोई अंश ज्ञानमां नथी. आवा ज्ञानने सम्यग्द्रष्टि
अनुभवे छे. आवुं शुद्धज्ञान ते निजपद छे, ने बीजा बधाय पर पद छे.
नथी. रागमां जेने शांति लागे तेणे रागथी भिन्न चैतन्यनो स्वाद चाख्यो नथी. बापु!
तारी शांति राग वगरनी छे. शुभाशुभ राग ते तो आकुळता छे. अशुभनी अपेक्षाए
शुभरागने भले ठीक कहेवाय, पण चैतन्यनी शांतिथी तो ते अशुभ के शुभ बधो राग
जुदो छे, तेमां जराय शांति नथी, ते पोते दुःख छे, तेनुं फळ दुःख छे. धर्मी ते वखते ज
तेनाथी भिन्न पोतानी शांतिने अनुभवे छे.–आवो भेदज्ञाननो प्रताप छे. आवा
भेदज्ञान वगर शुभरागनी क्रियाओ करे ने तेनाथी पोतानुं हित थशे एम माने तो ते
जीव मिथ्याष्टि छे; रागमां लीन होवा छतां, अने रागथी भिन्न चैतन्यतत्त्वनुं भान न
होवा छतां, पोताने सम्यग्द्रष्टि मानीने प्रवर्ते छे तेने तो सिद्धांतमां पापी कह्या छे, केमके
मिथ्यात्व जेवुं मोटुं बीजुं कोई पाप नथी.