आनंदनो जेमां स्वाद आवे.–आवो स्वाद आवे ने आवुं ज्ञान थाय तेणे ज भगवानना
आगम खरेखर सांभळ्या कहेवाय.
शरीरादिनी सत्ता तो मारामां नथी, ने ते तरफना जे रागादि विभावो, तेनी सत्ता पण
मारी चैतन्यसत्तामां नथी; चैतन्यसत्तामां रागादि तो असत् छे. ते असत् पणे जे
पोताने अनुभवे ते ज्ञानी केवो? रागरूपे ज पोताने अनुभवनारो ते जीव ‘रागी’ छे,
ते सम्यग्द्रष्टि नथी, ते आत्माने जाणतो नथी.
जीव ज्ञानीने ओळखी शकतो नथी, एटले ‘ज्ञानी राग करे छे’ एम ते देखे छे, पण ते
राग वखतेय ज्ञानीनुं ज्ञान तो रागथी जुदुं ज छे, ज्ञानी ज्ञान ज करे छे, ज्ञानी राग
करतो नथी– ए वात अज्ञानी ओळखी शकतो नथी.
अने रागथी खाली एटले दुःख वगरनो,–आवो भगवाननो मार्ग छे ते अलौकिक छे.
अरे, वीतरागना मारग तो वीतराग ज होयने! एमां रागनो कणियो समाय नहीं.
आंखमां तो कदाच कणियो समाय, पण आत्माना चैतन्यभावमां रागनो कोई कणियो
समाय नहीं, ज्ञान अने राग बंनेनुं स्वरूप ज जुदुं छे, तेमनी एक बीजामां भेळसेळ
थई शके नहि.
तरीके जरूर जाणे. अहा, कोई विकल्पो वडे जेनां मूल्यांकन थई शके नहि एवो
चैतन्यप्रभु आत्मा, ए ते ज्ञानस्वरूप होय के रागरूप होय? ज्ञानस्वपे सत्ता अने
रागरूपे असत्ता – एवो चैतन्यप्रभु पोते, तेने जे अनुभवे छे ते ज ज्ञानी छे, ते ज
धर्मी छे. एवा अनुभव वगरना जीवने ज्ञानी के धर्मी कहेवाय नहीं. ज्ञान चेतनास्वरूपे
ज जे पोताने अनुभवे छे ते ज्ञानी पोतानी चेतनानी अनुभूतिमां