
नहि.–आवा ज्ञाननो अनुभव करतां तने परम तृप्ति थशे. ज्ञानमां परम अतीन्द्रिय
शांतिनो स्वाद छे, ते स्वादनुं वेदन करतां आत्मा तृप्त–तृप्त थई जशे. अहा,
चैतन्यनुं वीतरागी अमृत, तेना स्वादथी–अनुभवथी आत्मा स्वयं तृप्त थाय छे.
वचनथी अगोचर छे. ते क्षणे ज आत्मा पोते ज पोतामां ते सुखने अनुभवे छे;
स्व. संवेदनथी आत्मामां पोते जे सुख अनुभव्युं–तेने पोते स्वयमेव जाणे छे; कोई
बीजाने पूछवुं पडतुं नथी, के पोताना अतीन्द्रिय आनंदना वेदनमां पोताने शंका
रहेती नथी. ते निःशंक सुखना अनुभवसहित जाणे छे के अहो! आ आत्मा हवे
पोते आनंदरूप थयो छे. आ आत्मा हवे संसारना मार्गथी छूटीने प्रभुना मार्गमां
भळ्यो छे, अंदरमां शांतिनो समुद्र ऊछळतो देख्यो छे. जे अतीन्द्रिय शांतिनुं वेदन
पोताने थयुं तेमां पोताना स्वसंवेदन–प्रत्यक्षनी साक्षी छे. ज्यां पोताना
स्वानुभवथी प्रमाण थयुं त्यां हवे बीजा कोई प्रमाणनी जरूर रहेती नथी. अंतरमां
मने मारो आनंदनो नाथ मळ्यो, परमेश्वरपणे मारो आत्मा मने देखायो, प्रभुनो
साक्षात्कार थयो; अहो! रागथी जुदा आनंदनुं वेदन थयुं, हवे मने धर्म थयो, हवे हुं
संसार–दुःखथी छूटीने मोक्षना मार्गे वळ्यो,–आम पोताना स्वसंवेदनथी ज धर्मीने
निःशंकता छे. कोई बीजाने पूछवुं नथी. पडतुं के प्रभो! मने आनंदनो अनुभव थयो
के नहीं?–मने धर्म थयो के नहीं? अरे, रागथी छूटो पडीने चेतनाना अतीन्द्रिय
आनंदनो अनुभव कर्यो–ए ते पोताथी केम छानुं रहे? अहा, मारा अगाध गंभीर
ज्ञानस्वरूपनी सामे जोतां ज मने अपूर्व आनंदना वेदनसहित तृप्ति थई, एक
साकरनी कटकी मोढामां नांखता गळपणनो जे स्वाद आवे छे ते स्वादमां पण संदेह
रहेतो नथी, तो चैतन्यनो पोतानो जे अतीन्द्रिय आनंदमय स्वाद पोताना
संवेदनमां आव्यो–तेनी पोताने खबर केम न पडे? अरे, स्वसंवेदनमां तो ज्ञान
अतीन्द्रिय थई जाय छे, ते ज्ञानमां अतीन्द्रिय आनंदनुं साक्षात् वेदन छे, एमां कोई
शंका रहेती नथी. पोते पोताना स्वानुभवथी ते प्रमाण कर्युं छे.