ચાર ગતિના ભવમાં ભમતાં મેં પૂર્વે કદી ચૈતન્યની શાંતિનો સ્વાદ ચાખ્યો નહીં; હવે
આવા અજ્ઞાનમય સંસારથી બસ થાઓ, આ ભવદુઃખથી બસ થાઓ; હવે અમે અમારા
આનંદમંદિરમાં પ્રવેશ કર્યો છે, ને તેમાં જ લીન થવા માટે અત્યંત વૈરાગ્યચિત્તવાળા
થઈને હવે મુનિ થવા માંગીએ છીએ.–આવા સહજ વૈરાગ્યચિત્તવાળા જીવો પરમગુરુના
પ્રસાદથી દ્રવ્યલિંગ અને ભાવલિંગ ધારણ કરીને મુનિ થાય છે, એટલે પરિણતિ
સહજપણે અંતરમાં ઊતરી જાય છે.
છે એવી દ્રષ્ટિ ને અનુભવ થયો છે, આનંદનો અનુભવ પ્રગટ્યો છે, પછી તે આનંદના
તરંગના મોટા હિલોળા ઊઠતાં મુનિદશા થાય છે. ભગવાન મહાવીરે ત્રીસ–વર્ષની
યુવાન વયે આવી મુનિદશા પ્રગટ કરી હતી. જુઓ, આ વીરનો માર્ગ! સંસારથી થાકીને
વિરક્ત થયા ને આત્માની સાધના પૂરી કરવા મુનિ થયા. જીવનમાં કરવાનું કામ તો
આ છે. આત્માને ભવથી તારવો ને પૂર્ણાનંદ પામવો તે માટે પ્રભુનો અવતાર છે. કાંઈ
બીજાને તારવા માટે તેમનો અવતાર ન હતો. બીજા જે જીવોએ ભગવાનનો માર્ગ લીધો
તેઓ ભવથી તર્યા. સમ્યગ્દર્શન થયું ત્યારથી જ આત્માને સ્વસંવેદન–પ્રત્યક્ષ કરતાં અંદર
આનંદના ઊભરા શરૂ થયા... . તે જ સ્વભાવમાં લીનતારૂપ પરમાગમના અભ્યાસવડે
વીતરાગ થઈને સિદ્ધપદ પામ્યા. આવો માર્ગ વીરભગવાને પોતે સાધ્યો ને આવો માર્ગ
જગતને બતાવ્યો. અનંતા જીવો આવા માર્ગે સિદ્ધપદ પામ્યા છે, તેઓ કેવળજ્ઞાન–
કેવળદ્રર્શન– કેવળસુખ અને કેવળવીર્યસ્વરૂપ થયા છે એટલે તેઓ કાર્ય–શુદ્ધ પરમાત્મા
(કાર્યસમયસાર) છે; ને શુદ્ધ નિશ્ચયથી બધા સંસારી જીવો પણ તેવા જ છે, બધા જીવો
કારણસમયસાર છે, કારણપરમાત્મા છે.–એવા સ્વભાવને ઓળખતાં તેના આશ્રયે
આસન્નભવ્યજીવો સિદ્ધ પરમાત્મા થાય છે. આ રીતે શુદ્ધ કારણને ઓળખીને તેના
સેવનથી શુદ્ધકાર્ય થઈ જાય છે.
મારામાં પણ વિદ્યમાન છે, – એટલે શુદ્ધનયથી મારામાં ને સિદ્ધમાં કાંઈ ફેર નથી, એમ
ધર્મી પોતાના આત્માને શુદ્ધપણે અનુભવે છે; પર્યાયમાં હજી વિભાવ હોવા છતાં, હું