અનંતવાર કર્યા છતાં આ ચૈતન્યવસ્તુ લક્ષમાં ન આવી, માટે તે બધા
રાગથી પાર ચૈતન્યવસ્તુ કોઈ અંતરની અદ્ભુત ચીજ છે–કે જેની
સન્મુખના વિચાર પણ આવી શાંતિ આપે છે,–તો એ વસ્તુના સાક્ષાત્
વેદનની શી વાત!
તો જ સુખી થાય ને તેનું દુઃખ મટે, અરે, મનુષ્યભવ પામીને પણ ઘણા જીવો તો ધર્મની
જિજ્ઞાસા પણ કરતા નથી. કદાચ જિજ્ઞાસા કરે તો અનેક પ્રકારના મિથ્યામાર્ગમાં ધર્મ
માનીને, મિથ્યા માન્યતાથી ધર્મના બહાને પણ અધર્મ જ સેવતા હોય છે, અને કુદેવ–
કુગુરુ–કુધર્મમાં જ ફસાઈ રહે છે; અથવા તો ‘બધા ધર્મો સરખાં છે’–એમ માની લઈને
સત્–અસત્ વચ્ચે વિવેક કરતા નથી, અને ઉલ્ટા એવી અવિવેકી બુદ્ધિને વિશાળબુદ્ધિ
માનીને તેઓ અસત્માર્ગને જ દ્રઢ કરે છે. ક્્યારેક મહાભાગ્યથી જીવને સુદેવ–સુગુરુ
અને સુશાસ્ત્ર મળ્યા અને તેમનું બાહ્ય–સ્વરૂપ સમજ્યો, તોપણ પોતાનું ખરૂં સ્વરૂપ ન
સમજે ત્યાંસુધી તેને સમ્યગ્દર્શન થતું નથી, ને સમ્યગ્દર્શન વગર ફરીફરીને તે
સંસારચક્રમાં રખડે છે. માટે હે જીવ! તું એમ વિચાર કે અત્યારે સમ્યગ્દર્શન પામીને
ભવભ્રમણના દુઃખથી છૂટવાનો મહાન અવસર આવ્યો છે. તો આ અવસરમાં સર્વ
પ્રકારે જાગૃત થઈને હું મારું આત્મહિત કરી લઉં.