સ્વભાવના આશ્રયે છે.
વખતે ક્ષણિક પર્યાયમાં રાગાદિ છે તે વખતે જ ત્રિકાળીસ્વભાવ આનંદથી પરિપૂર્ણ છે,
તે સ્વભાવનો સ્વીકાર અને સત્કાર કરતાં પર્યાયમાં પણ રાગ અને જ્ઞાનની ભિન્નતા
અનુભવાય છે; ત્યાં એકલો રાગ નથી વેદાતો, રાગથી જુદું અતીન્દ્રિયજ્ઞાન ને સુખ પણ
અનુભવાય છે રાગ હોય તે અલ્પ દોષ છે, રાગ વગરના સ્વભાવનો આદર હોવાથી તે
રાગ છૂટી જશે પણ રાગને મોક્ષમાર્ગ માને તો તેમાં વીતરાગ– સ્વભાવનો અનાદર
થાય છે એટલે તે તો મિથ્યાત્વરૂપ મહા દોષ છે. રાગને જ મોક્ષમાર્ગ માન્યો તો તે
રાગથી છૂટો પડીને વીતરાગસ્વભાવને કઈ રીતે સાધશે? માટે પ્રથમ રાગથી અત્યંત
જુદા ચૈતન્યસ્વભાવને જાણીને ભેદજ્ઞાન કરવું ને વારંવાર અંતરમાં તેની જુદાઈનો
અભ્યાસ અભ્યાસ કરવો, તે મુમુક્ષુનું કર્તવ્ય છે, આવો જીવ અંતરમાં ચૈતન્યના
અનુભવનો એકધારો અભ્યાસ કરતાં અંતર્મુહૂર્તમાં, અથવા વધુમાં વધુ છ મહિનામાં
જરૂર આત્માના આનંદને પામે છે. તે જીવ જગતની નકામી પંચાયતમાં ક્યાંય રોકતો
નથી, મારા આત્માને હું કેમ દેખું–એમ એક આત્માનો જ અર્થી થઈને તેની જ
લગનીવડે ઝડપથી મોહ છોડીને ચૈતન્યવિલાસી આત્માને અનુભવે છે.
લાગે એનું મન દુનિયામાં ક્્યાંય ઠરે નહીં. આત્માના અનુભવ વિના ક્્યાંય એને જંપ
ન વળે. દુનિયાનો રસ છૂટીને આત્મરસની એવી ધૂન ચડી જાય કે ઉપયોગ ઝડપથી
પોતામાં એકાગ્ર થઈને સમ્યગ્દર્શન કરી લ્યે. અહાહા! સમ્યગ્દર્શન થતાં આત્મામાં જે
મહા આનંદનું વેદન થયું તેની શી વાત! અનંત ગુણની અતીન્દ્રિય શાંતિનો દરિયો
આત્માના વેદનમાં ઉલ્લસે છે.