माने तेणे खरेखर भगवाननी आज्ञा मानी नथी.
समयसारादि सांभळे, भगवाने कहेलां तत्त्वोना भेदनी श्रद्धा करे, ने अहिंसादि
शुभभावरूप व्रतो पाळे, पण चैतन्यनी निर्विकल्प शांतिना स्वसंवेदन वगरनो
ते जीव श्रद्धा–ज्ञान–चारित्रथी शून्य ज छे, मोक्षनुं कारण तेने जरा पण नथी,
एकला बंधभावने ज ते सेवे छे.
नथी त्यां चारित्र कदी होतुं नथी. ज्ञान–श्रद्धा पछी ज सम्यक्चारित्र होय छे.
जेणे मोक्षनुं साधन मान्युं तेणे मोक्षने पण रागरूप ज मान्यो. तद्न राग
वगरनुं जे शुद्धज्ञान–तेना पूर्ण अनुभवरूप मोक्षनी श्रद्धा परना आश्रये थती
नथी. अज्ञानी आम तो शास्त्रअनुसार नव तत्त्वने जाणे तेमां मोक्षतत्त्व पण
आवी जाय, –पण ते तो परलक्षी स्वीकार छे, अंतरमां रागथी जुदो पडीने
ज्ञानना स्वसंवेदनपूर्वक मोक्षने ते श्रद्धतो नथी. –अरे, आवा मोक्षने श्रद्धे तो
रागमां जराय एकत्वबुद्धि रहे नहि. रागमां एकत्वबुद्धि पण रहे अने
रागवगरना मोक्षनी पण साची श्रद्धा थाय–एम बने नहि. मोक्षनी श्रद्धा त्यां
रागमां एकता नहि, ने रागमां एकता त्यां मोक्षनी श्रद्धा नहीं.
ज्ञान–चारित्र थया ते राग वगरना छे, ते मोक्षनुं कारण छे.