ने ज्ञानना स्वाद वगरनुं तेनुं बधुं मिथ्या छे. परलक्षे मिथ्यात्वादिनी मंदता
थई तेनी मोक्षमार्गमां कांई किंमत नथी; ते पराश्रितभाववडे अंतर्मुख भावनो
कोई अंश आवे एम तो छे ज नहि. अंतरमां शुद्धज्ञानना आश्रयवडे
मिथ्यात्वादिनो अभाव करवो, ते मूळवस्तु छे, ते मोक्षनुं कारण छे. आवा
शुद्धज्ञाननो अनुभव ते ज भगवाननी परमार्थ आज्ञा छे, ते ज शास्त्रोनुं
तात्पर्य छे. तेना वगर भले शास्त्रो भणवानो जे गुण (जे फळ) शुद्धात्म–
अनुभव ते तो अज्ञानीने थतुं नथी. अरे, जे भणतरमां आत्मा न आव्यो,
जेमां ज्ञाननो स्वाद न आव्यो ते भणतरनी भगवानना मार्गमां कांई किंमत
नथी; तेनुं बधुं भणतर अज्ञान ज छे.
तो तेने शास्त्रभणतरनुं फळ तो न आव्युं. शुभराग थयो ते
कांई शास्त्रभणतरनुं खरूं फळ नथी; शास्त्रोए जेवी चैतन्यवस्तु रागथी निरपेक्ष,
आनंदमय बतावी छे तेवी पोताना वेदनमां आवे ते ज शास्त्रभणतरनुं फळ छे,
ते ज शास्त्रभणतरनो गुण छे.
लक्ष थवाने तेहनो, कह्यां शास्त्र सुखदायी.
शास्त्रे कह्युं के तुं तारा ज्ञानस्वभावनो आश्रय कर! शास्त्रनुं लक्ष छोडीने एवो
स्वाश्रय जेणे कर्यो तेणे ज शास्त्रभणतरनुं खरूं फळ आव्युं.
निश्चयना आश्रयरूप जे मोक्षमार्ग, तेमां व्यवहार श्रद्धा–ज्ञान–चारित्रनी पण
कोई अपेक्षा