पासे तो वस्तु मांगवी पडे त्यारे ते मळे; आ चैतन्यमणि तो माग्या वगर (विकल्प
वगर) स्वयमेव पोते ज अनंतसुखनिधानपणे परिणमे छे; बीजा कोई पदार्थनी
अपेक्षा तेने नथी. – आवा आत्मचिंतनमां धर्मीनुं चित्त चोंटयुं छे; दुनिया फरे तोपण
ते हवे फरे तेम नथी.
पदार्थथी अमारे शुं प्रयोजन छे? अमारा चैतन्यमां अमारी परिणति प्रवेशी गई
तेमांथी छोडाववा हवे कोई समर्थ नथी. अंदर चैतन्यसुखमां घूस्या ते घूस्या, हवे
तेमांथी बहार आववाना नथी ने परभावमां – दुःखमां जवाना नथी. आनंद
स्वभावने ग्रह्यो छे, ने हवे सदाय आनंदरूपे ज रहीशुं.
प्रयोजन नथी तो पछी विष्टा वगेरेनी तो शी वात? तेम अतीन्द्रिय आनंदना
चैतन्यरसथी भरेलो आ चैतन्यदेव, तेनुं जेने भान थयुं अने स्वसंवेदनमां चैतन्यरस
चाख्यो, त्यां ते चैतन्यरसना महान वीतरागी स्वाद पासे जगतना पुण्य–पापना कोई
स्वादमां एनुं चित्त लागतुं नथी. अहा, ज्ञानात्मक सुखनो स्वाद लेनारो आ चैतन्यदेव,
तेने पुण्यनो रस पण चैतन्यथी तद्न जुदो लागे छे त्यां पापना रसनी तो क््यां वात?
पुण्य–पाप वगरनो अपूर्व चैतन्यरस, तेनो स्वाद अज्ञानीओए कदी चाख्यो नथी, ते
चैतन्यसुखनी कल्पना पण तेओ करी शकता नथी. अहा, एकवार चैतन्यसुखनो स्वाद
जेणे चाख्यो तेने जगतना कोई पदार्थोमां के शुभाशुभ भावोमां रस रहे नहि,
चैतन्यसुख सिवाय बीजे क््यांय तेनुं चित्त ठरे नहि.... चैतन्यसुखथी बीजुं कोई तेने
ललचावी शके नहि.
रहे. चैतन्यना अमृतरस पासे देवोनुं अमृत पण साव नीरस छे. चैतन्यसुखना
नीराकुळ अमृत पासे पुण्यना सुकृत पण आकुळतारूप होवाथी दुःखरूप लागे छे; तेथी
धर्मात्मा–मुनिवरो तेने पण छोडीने अद्वितीय चैतन्यसुखमां लीन थाय छे.