: ६ : आत्मधर्म : अषाढ : २४९९
पोताना अंतरमां तेनुं ज ध्यान धरवुं. –आ भगवान जिनेन्द्रदेवनी आज्ञा छे, ने
संतोए आवुं कार्य कर्युं छे. संतोना सर्व उपदेशनो सार आमां समाय छे.
तारा हितने माटे हे मुमुक्षु! आत्माने ज्ञानस्वरूप जाणीने तेने भावजे. पुण्यमां
सुख, के जडनी सामग्रीमां सुख, के ते जडनी क्रिया मारी, – एम एक क्षणमात्र पण
चिंतवीश मा. पुण्य–पाप ते तो जगतना फंद छे, आत्मा तो आनंदकंद छे. आनंद कंदमां
रागद्वेषना फंद नथी. राग– द्वेषथी जुदुं तारुं ज्ञान ज तने सुख देनार छे. भेदज्ञान
समान कोई सुख नथी, भेदज्ञान सिवाय कोई मोक्षनुं कारण नथी. माटे हे मोक्षार्थी
जीवो! सर्व प्रयत्नथी आवा आत्मानुं ज्ञान करीने तेने ज ध्यावो. जगतना दंद–फंद
छोडीने, अंतरमां लाख उपाये पण पोताना आत्माने लक्षमां ल्यो, तेने ज ध्यावो; ते ज
बधी वातनो सार छे, लाखो शास्त्रोनो सार तेमां समाय छे.
* * * * *
संसारमां पुण्यनां फळ हो के पापनां फळ हो, –ते बधा ‘सकळ जगत’ मां
आवी गया; आत्मानुं ज्ञान ते बधाथी जुदुं छे. एटले श्रीमद राजचंद्रजी कहे छे के –
सकळ जगत ते एठवत अथवा स्वप्न समान,
ते कहिये ज्ञानीदशा बाकी वाचा ज्ञान.
सकळ जगतथी जुदा शुद्ध – बुद्ध – चैतन्यघन–सुखधाम एवा पोतानो ज्यां
अनुभव छे त्यां ज ज्ञानीदशा छे; एवा अनुभव वगरनुं तो बधुं वाचा ज्ञान
एटले के पोपटियुं ज्ञान छे. ते मात्र गोखणियुं ज्ञान छे, साचुं ज्ञान नथी.
संसारने असार जाणी, सारभूत चैतन्यने साधवा प्रभु गीरनारधाम पधार्या.