अचिंत्य–महिमाने जाणतां कोई परद्रव्यना अवलंबननी बुद्धि रहेती नथी; कोई
पण परद्रव्यना अवलंबनने शुभ–अशुभ राग थाय, ते परभाव छे; तेथी
परद्रव्यनुं अवलंबन छोडीने ज्ञानानंदरूप परम स्वभावनुं पोतानुं अवलंबन
करवुं, ते ज भगवान वीतरागदेवनो मार्ग छे. आवा वीतरागमार्गमां तो,
पोतामांय ज्ञानादिना भेदनुं अवलंबन पण छोडवा जेवुं छे त्यां परना
अवलंबननी तो शी वात? एकला स्वद्रव्यना अवलंबन सिवाय बीजा कोई
मार्गे मुक्ति नथी, नथी.
थाय नहि. जे पर्याय अंतर्मुख थईने ज्ञानकस्वभावनी सेवा करे छे –अनुभव
करे छे ते ज पर्याय पोते शुद्ध थयेली जाणे छे के आत्मद्रव्य आवुं शुद्ध छे.–आम
उपासना वडे आत्मानी शुद्धताने जाणे त्यारे आत्मा पोते शुद्धतारूपे परिणमे
छे,–ते तेने ‘शुद्ध’ कहेवामां आवे छे. त्यां भावश्रुतपर्याय अभेद थई गई छे,
तेमां कोई भेद–विकल्प नथी.
पोताने अनुभवतुं ज्ञान, ज्ञाताथी भिन्न बीजा कोईपण भावने पोतापणे वेदतुं
नथी. अन्य कोई भाव ज्ञानपणे अनुभवाय – एवी योग्यता ज तेनामां नथी.
आत्मा पोते ते वखते तेवी भावश्रुतपर्यायरूपे परिणम्यो छे; आत्मा पोते कर्ता
थईने तेने करे छे. भावश्रुतना परिणमनमां तो अनंतगुणनी शुद्धता भेगी छे,
तेमां कोई विकल्प नथी, –भेद नथी. आवी दशाने अनुभूति कहो, भावश्रुत
कहो, शुद्धात्मज्ञान कहो, ज्ञायकभावनी उपासना कहो.
वाच्यनो अनुभव थवो जोईए. अहो, एनी गंभीरतानो ने एना महिमानो
पार नथी, अनुभवथी ज तेनो पार पडी शके छे, समयसार तो समयसार छे...
एमां भरेला अमृतना सागर अमृतचंद्रदेवे उल्लसाव्या छे.