अनंतगुणनी गूफामां घूसी गई छे. ते पर्याय वर्तमान पोतानी अगाध ताकातने जाणे
छे, तेमज भविष्यनी ते–ते पर्यायमां स्वभावना अवलंबने जे अगाध ताकात छे तेनो
पण विश्वास अत्यारे तेने आवी गयो छे. भले अमुकक्षेत्रमां ने अमुक समयमां
केवळज्ञानादि थशे–एम जुदुं पाडीने ते न जाणे, पण स्वभावना अवलंबने तेने प्रतीत
थई गई छे के जेम अत्यारे मारी स्वसन्मुख पर्याय रागथी जुदी रहीने
अतीन्द्रियस्वभावना अवलंबने महान आनंदमय काम करी रही छे, तेम भविष्यमां
पण मारी पर्यायो मारा अतीन्द्रिय स्वभावने ज अवलंबीने अचित्य–चमत्कारिक
ताकातथी केवळज्ञानादि कार्य करशे. आवा स्वभावनुं अवलंबन मने वर्ते ज छे पछी
‘वधारे जाणुं’ एवी आकुळतानुं शुं काम छे? सर्वने जाणवाना सामर्थ्यवाळो जे
सर्वज्ञस्वभाव, तेनुं ज अवलंबन लईने पर्याय ज्ञानरूपे परिणमी रही छे, त्यां
लोकालोकने जाणवानी आकुळता रहेती नथी; स्वसन्मुखी ज्ञानमां परम धीरज छे,
आनंदनी लीलालहेर छे.
ज्ञान तो कांई आकुळता करे? ना; ज्ञान तो निर्विकल्प थईने अंदर ठरे.
बीजा कोई ल्ये के न ल्ये, तेनी अपेक्षा फूलने नथी, ते तो पोते पोतामां ज सुगंधथी
खील्युं छे. तेम धर्मात्माने पोतानुं आनंदमय स्वसंवेदन थयुं छे ते कोई बीजाने
देखाडवा माटे नथी; बीजा जाणे तो पोताने शांति थाय–एवुं कांई धर्मीने नथी; ए तो
अंदर एकलो–एकलो पोताना एकत्वमां आनंदरूपे परिणमी ज रह्यो छे.
एक पर्यायनुं पण साचुं ज्ञान थतुं नथी. केमके एक शुद्ध पर्यायमां पण एटली ताकात छे
के अनादिअनंत द्रव्यने, तेना अनंतगुणोने तेमज त्रणेकाळनी पर्यायोने जाणी ल्ये. हवे
एक पर्यायनी आटली ताकातनो स्वीकार करवा जाय तेमां तो त्रिकाळी द्रव्य–गुण–
पर्यायनो पण स्वीकार आवी ज जाय छे. एना वगर शुद्ध पर्यायनी ताकातनो पण
स्वीकार थतो नथी.