थया, ने बीजा पण अनंता जिनवरो भूतकाळमां थया ने मोक्षसुख पाम्या; ते
बधा जिनवरो जे भक्ति करीने मोक्षसुख पाम्या ते भक्तिनो संबंध पोताना
निज आत्मा साथे ज हतो. शुद्धउपयोगने निजात्मामां जोडीने तेमणे आत्मानी
परमभक्ति करी, ने तेना वडे मोक्षसुख पामीने, वीतरागी आनंदमय
परमसुखना वेदनथी तेओ परितृप्त थया. आवुं स्वरूप जाणीने हे मुमुक्षु! तुं
पण तारा उपयोगने शुद्धआत्मामां जोडीने आवी भक्ति कर.
असंख्यप्रदेश आनंदरसमां तरबोळ थई जाय छे. ए आनंदना वेदनथी थती
तृप्तिनी शी वात! ए वीतरागसुखनी शी वात!
थयेली शुद्धपर्याय ते पण भूतार्थ छे, सत्यार्थ छे; रागादिभावो अभूतार्थ छे.
पर्याये अंतर्मुख थईने ज्यां भूतार्थ भगवाननी समीपता करीने तेमां जोडाण
कर्युं त्यां ते पर्यायमां वीतरागी आनंदना फूवारा ऊछळ्या.
वर्ते छे एवा धर्मात्मा कहे छे के अहो! श्रीगुरुना सान्निध्यमां निर्मळ सुखकारी
धर्म अमे प्राप्त कर्यो छे, अने चैतन्यना अगाध महिमाने जाणनारा ज्ञानवडे
समस्तमोहनो महिमा नष्ट थई गयो छे. –आवो हुं रागद्वेषरहित शुद्ध
ध्यान वडे शांतचित्तथी आनंदमय निजतत्त्वमां ठरुं छुं, निजपरमात्मामां लीन
थाउं छुं.
श्रीगुरुना सान्निध्यनुं फळ छे. श्रीगुरुनो उपदेश पण ए ज छे के रागथी पार
चैतन्यतत्त्वनी अनुभूति करवी. जेणे आवी अनुभूति करी तेणे ज खरेखर
श्रीगुरुने ओळखीने तेमनुं सान्निध्य सेव्युं छे. श्रीगुरुना उपदेशना साररूप
आनंदमय आत्मअनुभूति तेणे प्राप्त करी लीधी.
ने रागथी पार चैतन्यथी समीपता नथी करतो, ते श्रीगुरुनी नजीक नथी