पधार्या. जिनराज पधारतां सौ दर्शनार्थे चाल्या. गजकुमारे जाण्युं के अहो! आ तो मारा
भाई, त्रणलोकना नाथ जिनेश्वरदेव पधार्या छे! तेओ पण हर्षपूर्वक प्रभुदर्शने चाल्या.
प्रभुदर्शनथी परम प्रसन्न थया. प्रभुना श्रीमुखेथी तीर्थंकरादिनुं पावन चरित्र सांभळतां
अतिशय वैराग्य पामीने, तरत ज माता–पिताने छोडीने जिनेन्द्रदेवना चरणनुं शरण
लीधुं; संसारथी भयभीत अने प्रभुना महा भक्त एवा ते वैरागी गजकुमारे
भगवाननी आज्ञापूर्वक दिगंबर दीक्षा धारण करी, अने चैतन्यध्यानमां तल्लीनतापूर्वक
महान तप करवा लाग्या. तेमनी साथे जेनी सगाई थयेली ते राजपुत्रीओए पण दीक्षा
लई लीधी.
गजस्वामी–मुनिराजना मस्तके अग्नि सळगावीने घोर उपसर्ग कर्यो... माथुं भडभड
बळवा लाग्युं... अत्यंत कोमळ शरीर सळगवा लाग्युं...
ऊभा छे. बहारमां मस्तक तो अग्निमां बळे छे पण अंदर आत्मा तो चैतन्यना परम
शांतरसमां तरबोळ छे. सर्वे परिषह सहनारा ते मुनिराज, अत्यंत शूरवीरपणे
आराधनामां द्रढ रही, ते ज वखते क्षपकश्रेणी मांडी, शुक्लध्यान वडे कर्मोने भस्म करी,