नगरीने भस्म करशे. तथा महाभाग श्रीकृष्ण कोशांबीना वनमां सूता हशे त्यारे तेमना
ज भाई जरत्कुमारना बाणथी ते परलोकने पामशे. त्यारबाद छ मास पछी तमे
संसारथी विरक्त थईने संयमदशाने धारण करशो.
प्रताप वखते हर्ष न करे ने तेना नाश वखते विषाद न करे. वासुदेवना वियोगथी
तमने (बळभद्रने) घणो खेद थशे, पछी प्रतिबुद्ध थईने भगवती दीक्षा धारण करशो,
ने पांचमा ब्रह्मस्वर्गमां जशो, त्यांथी नरभव पामीने निरंजन थशो.
श्रीकृष्णना स्नेहने लीधे ते जरत्कुमार खूब व्याकुळ थई गयो, हरि तेने प्राण जेवा
वहाला हता, तेथी ते दूरदूर वनमां रहीने वनचरनी जेम रहेवा लाग्यो.
केवा? ज्यां बळदेव–वासुदेवनुं राज्य, त्यां कुवस्तुनी चर्चा केवी? परंतु कर्मभूमि छे
एटले कोई पापी जीवो गुप्तपणे मद्यादिनुं सेवन करता होय! –एम विचारी बळदेव–
वासुदेवे द्वारकानगरीमां घोषणा करी के कोईए घरमां मध–मांसनी सामग्री राखवी
नहि; जेनी पासे होय तेणे तरत नगरबहार फेंकी देवी. –आ सांभळी जेनी पासे मध
सामग्री हती तेमणे ते कदंबवनमां फेंकी दीधी, ने त्यां ते सुकावा लागी.
जेओने वैराग्य धरवो होय तेओ शीघ्र वैराग्य धारण करो, शीघ्र जिनदीक्षा लईने
आत्मकल्याण करो, हुं कोईने नहि रोकुं.