पटराणी अने बीजी हजारो राणीओए पण दीक्षा लीधी; द्वारकानगरनी प्रजामांथी घणां
पुरुषो मुनि थया, घणी स्त्रीओ आर्यिका थई. श्रीकृष्णे बधाने प्रेरणा आपतां एम कह्युं
के संसार समान कोई समुद्र नथी, माटे संसारने असार जाणीने नेमिनाथप्रभुए
बतावेला मोक्षमार्गनुं शरण ल्यो. मारे तो आ भवमां वैराग्यनो योग नथी, अने
बळदेवने मारा प्रत्ये मोहने लीधे हमणां मुनिव्रत नथी, –मारा वियोग पछी ते मुनिव्रत
धारण करशे. तेथी बाकीना मारा बधा भाईओ, यादवो, अमारा वंशना राजाओ,
कुटुंबीजनो, प्रजाजनो सौ आ क्षणभंगुर संसारनो संबंध छोडीने शीघ्र जिनराजना
धर्मने आराधो, मुनि तथा श्रावकनां व्रत धारण करो.
पामीने बळदेव पासे दीक्षा माटे रजा मांगी. त्यारे बळदेवे रजा आपतां कह्युं के कृष्णना
वियोगमां ज्यारे मने संताप ऊपजे त्यारे तमे देवलोकथी आवीने मने संबोधन करजो.
सिद्धार्थे ते वात कबुल राखीने मुनिदीक्षा लीधी. द्वारकाना बीजा अनेक लोको पण बार
वर्ष वीताववा माटे नगरी छोडीने वनमां चाल्या गया, ने त्यां व्रत–उपवास–दान–
पूजादिमां तत्पर थया. परंतु... तेओ बारवर्षनी गणतरी भूली गया, ने बारवर्ष पूरा
थया पहेलांं ज, बार वर्ष वीती गया–एम समजीने नगरीमां आवी वस्या. –रे
होनहार!
द्रव्यलिंगी मनमां एम विचारवा लाग्या के भगवाने जे भवितव्य भाख्युं हतुं ते टळी
गयुं! –आम धारी तेणे द्वारका नजीकना गिरि पासे आतापनयोग धारण कर्यो.
पीधुं. अगाउ यादवोए जे मदीरा नगर बहार फेंकी दीधी हती तेनुं पाणी धोवाई ने आ
कुंडमां भेगुं थयुं हतुं, तेमां महुडाना फळ पड्या ने तडकानो ताप लाग्यो, तेथी ते बधुं
पाणी मदिरा जेवुं थई गयुं हतुं. तरस्या यादवकुमारोए ते