चड्यो, तेओ उन्मत्त थईने जेम तेम बकवा लाग्या, आमतेम नाचवा लाग्या. द्वारका
तरफ आवतां मार्गमां तेमणे द्वीपायनने देख्या. देखतांवेंत कह्युं: अरे, आ तो द्वीपायन,
जेना द्वारा द्वाराकानगरीनो नाश थवानो हतो ते! हवे ते आपणाथी बचीने क््यां
जवानो छे? एम कहीने ते कुमारो निर्दयपणे ते तपसीने पाणा मारवा लाग्या. एवा
मार्या के ते तपसी जमीन पर पडी गया.
दोडया अने दोडंदोडं द्वारकानगरीमां आव्या. आखी नगरीमां हलचल मची गई.
भयंकर द्विपायन ऋषि प्रत्ये हाथ जोडी नमस्कार करीने नगरीनुं अभयदान मांग्युं. हे
साधु! रक्षा करो. क्रोधने शांत करो. तपनुं मूळ तो क्षमा छे; माटे क्रोध तजीने आ
नगरीनी रक्षा करो. क्रोध तो मोक्षना साधनरूप तपने क्षणमात्रमां बाळी नांखे छे, माटे
क्रोध जीतीने क्षमा करो. हे साधु! बाळकोनी अविवेकी चेष्टा माटे क्षमा करो, ने अमारा
उपर प्रसन्न थाओ. –आम बंने भाईओए प्रार्थना करी.
करवा लाग्या. ते ज वखते शंबुकुमार वगेरे अनेक चरमशरीरी राजकुमारो तो नगर
बहार नीकळीने गीरीगूफामां जईने रह्या. अने मिथ्याद्रष्टि द्वीपायन भयंकर क्रोधरूप
अग्निवडे द्वारकापुरीने भस्म करवा लाग्यो. देवोए रचेली द्वारकानगरी एकाएक भडभड
सळगवा लागी. हुं निर्दोष छतां मने आ लोकोए मार्यो, माटे हवे हुं ते पापीओ सहित
आखी नगरीने ज भस्म करी नांखुं! –एम आर्त्तध्यानसहित तेजोलेश्याथी ते नगरीने
बाळवा लाग्यो. नगरीमां चारेकोर विनाशनो उत्पात मची गयो. घरेघरे बधाने भयनो
रोमांच थयो. आगली राते नगरीना लोकोए भयंकर स्वप्नो देख्या ते पापी द्वीपायन,
मनुष्यो अने तिर्यंचोथी भरेली ते