अत्यंत करुण विलाप करवा लाग्या.. कोई अमने बचावो रे बचावो! आवो करुण
चित्कार द्वारकामां कदी थयो न हतो. बाळ–वृद्ध–स्त्री, पशु ने पंखी बधा अग्निमां बळवा
लाग्या... देवोए रचेली द्वारकानगरी भडभड बळवा लागी.
बचावी नहि?
देवो शुं करे? जो देवो न चाल्या जाय ने नगरीनी रक्षा करे तो ते केम सळगे? ज्यां
नगरी सळगवानो समय आव्यो त्यां देवो चाल्या गया. अने बधा लोको भयभीत
थईने बळदेव–वासुदेवना शरणे आवीने अतिशय व्याकुळताथी पोकार करवा लाग्या–हे
नाथ! हे कृष्ण! अमारी रक्षा करो, अग्निमांथी अमने बचावो.
लागवा मांडी. त्यारे आगने ठारवानुं असाध्य जाणीने ते बंने भाई माता–पिताने
नगर बहार काढवाना उद्यमी थया. रथमां माता–पिताने बेसाडीने घोडा जोडया पण ते
न चाल्या; हाथी जोडया ते पण न चाल्या; रथना पैया पृथ्वीमां खूंची गया.. अंते
हाथी–घोडाथी रथ नहि चाले एम देखीने ते श्रीकृष्ण अने बलभद्र बंने भाईओ पोते
रथमां जुत्या अने जोर करीने खेंचवा लाग्या... परंतु रथ तो न चाल्यो ते न ज
चाल्यो... ए तो त्यां ने त्यां ज खोडाई गयो. ज्यारे बळदेव जोर करवा लाग्या त्यारे
नगरीना दरवाजा आपोआप बीडाई गया. बंने भाईओए पाटु मारी मारीने दरवाजा
तोडया, त्यां तो आकाशमांथी देववाणी थई के मात्र तमे बे भाईओ ज द्वारकामांथी
नीकळी शकशो, त्रीजुं कोई नहि. माता–पिताने पण तमे नहि बचावी शको.
तमे जाओ... तमे यदुवंशना तिलक छो. तमे जीवशो तो बधुं थई रहेशे.