मोक्षसुखनो स्वाद आव्यो; तेने प्रगटेलो चैतन्यभाव राग वगरनो मुक्त ज छे. चोथा
गुणस्थानना सम्यग्द्रष्टिने राग वगरनो जे चैतन्यभाव (सम्यग्दर्शनादि) छे ते पण
निर्ग्रंथ ज छे, नीराग ज छे, आनंदमय ज छे अने मुक्त ज छे.
मोक्षसुखनो स्वाद लेतो–लेतो अल्पकाळमां ते सिद्धपदने साधे छे. सम्यग्दर्शन थयुं
त्यारथी आवी अद्भुत दशा शरू थई गई छे. अरे, धर्मीना आवा भावने जे समजे
तेनी पण बलिहारी छे, तेने परपरिणतिनो महिमा छूटी जशे ने चैतन्यमात्र आत्माना
सहज महिमामां ते लीन थशे.
पर्याय कार्य–एवा कर्ता–कर्मना भेदनी भ्रांति रहे त्यां सुधी शुद्धात्मतत्त्व प्राप्त थतुं नथी.
तेथी द्रव्य–पर्यायना भेदनी भ्रांतिने पण दूर करीने आखरे अभेद–अनुभूतिमां जेणे
चैतन्यतत्त्वने प्राप्त करी लीधुं छे ते जीव अतीन्द्रिय आनंदने अनुभवतो थको मोक्षरूप
महा लक्ष्मीने प्राप्त करीने सदाय मुक्त ज रहेशे. –अहा, एना अतूल महिमानी शी
वात? आवा तत्त्वनो स्वाद आव्यो त्यां हवे जन्म–मरण केवा? ए तो भवदुःखथी
छूटीने चैतन्यसुखमां लीन थयो. जगतना कोई पदार्थवडे एनी तूलना थई शके नहि.
एनो महिमा अपार छे.
छे. कर्मो, अशुद्धभावो अने शुद्धचेतना–ए बधुं जुदुं जुदुं शोभी रह्युं छे; तेमांथी
शुद्धचेतनावडे अलंकृत एवो आत्मा हुं छुं, अशुद्धभावो के कर्मो तो माराथी तद्न जुदा
छे. –आवुं मारुं मंतव्य छे, एटले के मारा आत्माने हुं आवो अनुभवुं छुं.
आत्मानुं जीवन केम कहेवाय? राग अने दुःखना अलंकारथी ते कांई आत्मानी