सारभूत रत्नत्रय, तेमां पण सम्यग्दर्शन प्रथम मुख्य छे, ते मोक्षनुं प्रथम पगलुं छे.
शुभराग ते मोक्षनुं पगलुं नथी, सम्यग्दर्शन ते मोक्षनुं प्रथम सोपान छे. ए सम्यग्दर्शन
वगर शुभरागनी बधी क्रियाओ धारण करे तो पण तेमां कांई परमार्थ नथी. राग ते
कांई चैतन्यनो अंतरंगभाव नथी. सम्यग्दर्शन ते चैतन्यनो अंतरंगभाव छे. तेथी कहे
छे के–
सम्यकता न लहे, सो दर्शन धारो भव्य पवित्रा.
छे, हे भाई! रागनी क्रियामां के शास्त्रना एकला जाणपणामां सम्यग्दर्शन नथी,
चैतन्यनी अनुभूतिथी ते बाह्य छे. तेनाथी पार अंतरंग चैतन्यनी अनुभूति करे तो ज
सम्यग्दर्शन थाय छे. सम्यग्दर्शन ते मोक्षमार्गनुं कर्णधार छे.
मार्गमां जेवा सम्यग्दर्शन–ज्ञान–चारित्र कह्यां छे तेवा ज ओळखीने तेनी श्रद्धा बराबर
करजे. तेमांथी अत्यारे ताराथी थाय एटलुं तो चारित्र पण करजे. करवा जेवी तो पूर्ण
वीतराग–चारित्रदशा छे. पण तेम न थई शके ने राग रही जाय, तो ते रागने धर्म न
मानीश, रागने मोक्षनो मार्ग न मानीश. वीतरागमार्गनी श्रद्धा छोडीने जो रागने धर्म
मानीश तो तने मिथ्यात्व थशे. वीतरागमार्गनी श्रद्धा राखीश तो तारुं सम्यग्दर्शन अने
आराधकपणुं टकी रहेशे.
श्रद्धा राखीने ताराथी थाय तेटलुं करजे, ने बीजानी भावना राखजे. निर्ग्रंथ मुनिपणुं
पोताथी न पळाय तो कांई वस्त्रसहित मुनिपणुं न मनाय. जो वस्त्रसहित मुनिपणुं
मानीश तो तीर्थंकरोनी विराधना थशे, ने वीतरागमार्गथी तुं भ्रष्ट थई जईश. बापु!
जैनमार्गमां रागनो सूक्ष्म कण पण न पालवे, एटले के रागनो कोई कण मोक्षमार्ग
तरीके न मनाय.