केवळज्ञानरूप आनंदप्रभात खीले छे. आ प्रभात अपूर्व छे; ‘सोना समो रे सूरज
ऊग्यो’ एम लोको मंगळप्रसंगे कहे छे, अहीं तो आत्मामां आनंदथी झगमगतो
सम्यक्त्वसूर्य ऊग्यो ते साचुं सुप्रभात छे. सूरज तो सवारे ऊगीने सांजे आथमी जाय
छे, पण आ चैतन्यसूर्य ऊग्यो ते कदी अस्त थाय नहि. अखंड चैतन्यतत्त्वमां जे
निधान भर्या छे तेमांथी प्रगटेली अनंत ज्ञान–दर्शन–आनंद–वीर्यरूप अवस्था कदी
अस्त थती नथी.
उठ्युं ने झरमर–झरमर आनंद वरसवा लाग्यो. अहा, आवा आत्मानो प्रेम करवो ने
पर्यायमां तेने प्रगट करवो ते संतोनी अपूर्व बोणी (प्रसादी) छे.
चैतन्यस्वाद छे.
कांई आनंदनुं सुप्रभात तारा आत्मामां खील्युं नहि, तारा अज्ञानअंधारा मट्या नहि,
ने तारा ज्ञानपलक ऊघड्या नहि. रागथी पार चिदानंदपिंड आत्माने अंदरना
अतीन्द्रिय स्वसंवेदनज्ञानथी प्रतीतमां लेतां आत्मामां ज्ञानदीवडा प्रगट्या, तेना घरे
दीवाळी आवी; तेने अपूर्व सुप्रभात ऊग्युं, अनादिना अज्ञानअंधारा टळ्या ने ज्ञान–
दर्शनरूपी आंखना पलक ऊघड्या; सुखे–सुखे ते हवे सिद्धपदने साधशे. आत्मामां
अपूर्व वर्ष बेठुं ते हवे सदा सुखमय रहेशे. अहो, आवो मार्ग बतावीने संतोए मोटो
उपकार कर्यो छे.
आत्मा ज्ञान–आनंदमय छे, आवो आत्मा ज मारे जोईए छीए, आत्मा सिवाय बीजुं
कांई मारे जोईतुं नथी.–आवी अंतर्मुख दशा करतां पर्याय अंतरमां वळी जाय छे एटले
सम्यक्त्वादि झगझगती चैतन्यदशारूपे आत्मा खीली जाय छे, ते मंगल सुप्रभात छे.
चैतन्यना आनंदना अनंत अंकुरा तेने प्रगट्या; आनंदनां अनंत