પર્યાયસ્વરૂપ વસ્તુને તે જેમ છે તેમ બરાબર જાણે છે; દેહાદિની ક્રિયાને તે આત્માથી
ભિન્ન જાણે છે, શુભરાગને પણ તે મોક્ષમાર્ગથી ભિન્ન જાણે છે; આ રીતે જડથી ને
રાગથી ભિન્ન પોતાના શુદ્ધ ચૈતન્યતત્ત્વને જાણીને તે ધર્મી જીવ મોક્ષની સન્મુખ વર્તે છે.
છે, ને સંસારથી વિમુખ થઈ ગયાં છે.
સ્વીકાર કરે છે તે નીકટ ભવ્ય છે, અને આવા અતીન્દ્રિયસુખને સાંભળીને પણ જે શ્રદ્ધતો
નથી, તેના પ્રત્યે ઉત્સાહિત થતો નથી, ને ઈન્દ્રિયવિષયોને જ સુખ માને છે તે જીવ અભવ્ય
છે, ચૈતન્યસુખની શ્રદ્ધા વગરનો તે જીવ સંસારમાં જ પરિભ્રમણ કરે છે ને દુઃખને જ
અનુભવે છે. આત્માના સુખની શ્રદ્ધા વગર તેને સુખનો અનુભવ ક્યાંથી થાય?
કે પુણ્યમાં) ક્યાંય ચૈતન્યસુખ વેદાતું નથી, તેથી મોક્ષાર્થી–મુમુક્ષુને માટે તે બંનેમાં
જરાય તફાવત નથી, બંને સરખાં જ છે; બંનેમાં સુખનો અભાવ છે. જે જીવ આમ નથી
માનતો, અને પુણ્યમાં કે પુણ્યના ફળરૂપ ઈંદ્રિયવિષયોમાં સુખ માને છે તે જીવ
મિથ્યાત્વમોહથી ઘેરાયેલો થકો ઘોર સંસારમાં પરિભ્રમણ કરે છે. અને જે જીવ પુણ્ય
તેમજ પાપ બંનેને વિભાવરૂપે સરખા જાણીને, તે બંનેથી જુદી જાતનો એવો શુદ્ધભાવ
પ્રગટ કરે છે તે જીવ અલ્પકાળમાં વીતરાગ થઈને મોક્ષસુખને અનુભવે છે.
કરું શાને બીજું કામ?
તન–ધનમાં નહીં સુખનું નામ,
સુખ–શાંતિનું હું છું ધામ
જગ જાણે નહિ એનું નામ,
ગુરુ બતાવે સુખનું ધામ;
જેને સમજાયે આ ભેદ,
તેનો થાયે સંસાર છેદ.