पोताना लक्ष्यथी अभेद छे. ज्ञानलक्षणथी जुदुं बीजुं कोई लक्ष्य नथी. समजाववा
माटे लक्षण–लक्ष्यना भेद वच्चे आवी जाय छे पण भेद रहे त्यांसुधी लक्ष्यरूप
ज्ञानलक्षणने पण खरेखर ओळखतो नथी, ते तो कजात एवा रागादि भावोने
चैतन्यलक्षणमां भेळवी दे छे, एटले साचा लक्ष्य–लक्षणने ते जाणतो नथी. लक्षणने
साचुं जाणे तो लक्ष्य पण प्रसिद्ध थईने अनुभवमां आवी ज जाय. लक्षणथी तेनुं
लक्ष्य छूपुं रही शके नहि, जुदुं रही शके नहि. लक्षण पर्याय पोते अंतर्मुख लक्ष्यमां
अभेद थईने आत्माने अनुभवे छे. ते अनुभूतिमां ‘आ लक्ष्यने आ लक्षण’ एवा
भेदनो कोई विकल्प नथी; त्यां तो लक्ष्य–लक्षण बंने अभेदस्वरूपे एकाकार
अनुभवाय छे. आवो अनुभव ते सम्यग्दर्शन छे, तेमां भगवान आत्मा प्रसिद्ध
थयो छे.
अनुभव होय ने आत्मानो अनुभव न होय एम बने नहि; नहितर तो ज्ञान अने
आत्मा जुदा ठरे! ज्ञान साथे आखोय आत्मा अविनाभूत छे, जुदो नथी.
आहा, लक्षण तो एवुं अपूर्व छे के व्यवहारना बधा राग–विकल्पोने छेदी–भेदीने,
ज्ञानथी जुदा पाडीने, ज्ञान साथे एकमेक एवा अनंतधर्मस्वरूपे पोते पोताने
अनुभवे छे. आवुं अंतर्मुख ज्ञान ते अनेकान्त छे, ते भगवान महावीरनो मार्ग छे.
आवा